จากสถานที่ไกลห่างออกไป พวกเขาสัมผัสได้ถึงพลังน่าหวาดหวั่นของเทพลึกลับดำ ท้องฟ้าทางทิศใต้ของทวีปปีศาจสะท้อนแสงทะมึน นี่เป็นพลังที่พวกเขาสามารถต้านทานได้จริงๆหรือ? เย่หวูเฉินอาศัยสิ่งใดจึงกล้ากล่าวว่าตัวเองสามารถทำลายเทพลึกลับดำตนนี้ได้
ทำลายเทพลึกลับดำในเวลาสามชั่วโมง หากเย่หวูเฉินกลับดูไร้ความกังวลใดๆ ความเร็วที่ใช้บินยังมิได้ใช้ออกจนเต็มที่ กระทั่งเชียนจ้งที่ช้ากว่าใครยังไม่ถูกทิ้งไว้ให้ล้าหลัง ผ่านไปแล้วกว่า 45 นาที ในที่สุดเทพลึกลับดำอันทรงพลังก็ปรากฎแก่สายตา มันกำลังย่างเท้าตรงไปทิศใต้ช้าๆ ทุกครั้งที่ย่ำเท้าลงจะตามมาด้วยพลังล้างผืนปฐพี
เย่หวูเฉินส่งสัญญาณด้วยสายตาให้เล่งหยา เล่งหยาพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนพุ่งตรงไปเบื้องหน้าข้ามผ่านเทพลึกลับดำ ตรงเข้าหาชาโหวตามความรู้สึกสัมผัส มีปราณปีศาจหนึ่งเดียวที่อยู่ตรงนั้น คนผู้นั้นสมควรเป็นชาโหว
กลิ่นอายเคลื่อนเข้ามาใกล้ ชาโหวเร่งความเร็วถอยไปอีกหลายลี้ มันเงยศีรษะขึ้นกลางอากาศ ขมวดคิ้วมุ่นทันที มองไปยังคนทั้งห้าที่เข้ามาใกล้ สายตาตกลงบนเล่งหยาเป็นคนแรก แววตาสั่นไหวขณะที่เห็นหน้าเขา มันไล่เลียงปราดมองใบหน้าทีละคน เทพจักรพรรดิ , เย่หวูเฉิน , เชียนจ้ง และเสวี่ยเย่ สีหน้ายิ่งมายิ่งทะมึนลง
ชาวทวีปปีศาจคนอื่นอาจไม่รู้จักเทพจักรพรรดิ แต่ไหนเลยมันจะไม่รู้จัก มันสงบใจลงและสงสัยว่าเหตุใดนางจึงที่นี่ และคนแปลกหน้าที่แผ่กลิ่นอายของชาหลัว.... บางที อาจแค่บังเอิญมีกลิ่นอายเหมือนกัน แต่เหตุใดอารมณ์ของมันจึงหวั่นไหวเมื่อได้เห็นหน้าคนผู้นี้?
ผืนปฐพีสั่นไหวเป็นจังหวะ จากฝีเท้าทำลายล้างของเทพลึกลับดำ คนทั้งห้าดิ่งร่างลงจากอากาศ ต่างฝ่ายต่างจับจ้องมองกัน ครู่ใหญ่ไม่มีผู้ใดเอ่ยปาก
“เทพจักรพรรดิ ไม่ได้พบเจ้ามาเสียนาน วันนี้ เจ้ามาเพื่อชมเทพลึกลับดำทำลายทวีปปีศาจของข้าอย่างนั้นรึ?” บนใบหน้าราบเรียบของชาโหว แฝงด้วยความเหยียดหยันบางเบา
“อันที่จริง นี่คือสิ่งที่ข้าอยากเห็น” เทพจักรพรรดิกล่าวตอบราบเรียบเช่นกัน นางเคลื่อนสายตามองเทพลึกลับดำที่อยู่ไกลๆ มันกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ คิ้วเรียวงามมุ่นลงเล็กน้อย นางยังไม่อาจเชื่อลงว่าเย่หวูเฉินมีวิธีทำลายมัน
“พลังยิ่งใหญ่ของเทพลึกลับดำ ใต้หล้าสมควรไม่มีผู้ใดรู้ชัดแจ้งยิ่งกว่าเทพจักรพรรดิ ดังนั้น เทพจักรพรรดิจึงมั่นใจส่งมันมายังทวีปปีศาจ ทำลายศัตรูโดยที่ตนไม่ต้องเสี่ยงภัย จักรพรรดิปีศาจชาโหว ท่านคือปีศาจที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ท่านคิดหรือว่าตนเองมีโอกาสเอาชนะเทพลึกลับดำได้?” เย่หวูเฉินกล่าว
ชาโหวเคลื่อนสายตาไปทางเย่หวูเฉิน ปราดมองขึ้นลงและถามอย่างจริงจัง “เจ้าเป็นใคร?”
เผชิญหน้าจักรพรรดิปีศาจชาโหวอย่างมัน คนแปลกหน้าผู้นี้ที่พบกันครั้งแรก ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงกลับไม่ปรากฎความผิดปรกติใดๆ สงบราบเรียบผิดไปจากสามัญสำนึกธรรมดา
“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ ท่านเพียงรู้แค่ว่าพวกเรามาที่นี่ มิใช่เพื่อเรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างทวีปเทวะและทวีปปีศาจ มิได้มาเพื่อเป็นศัตรูกับท่าน แต่มาเพื่อทำลายเทพลึกลับดำตนนี้” เย่หวูเฉินกล่าวอย่างจริงจัง
“ทำลาย?” ความประหลาดใจลึกล้ำวาบผ่านใบหน้าของชาโหว มันหันหน้ามองยังเทพจักรพรรดิทันที หากกลับพบว่านางมิได้มีท่าทีปฎิเสธใดๆ
ขณะที่เทพจักรพรรดิปรากฎกาย มันพลันรู้สึกกดดันท่วมท้นในหัวใจ มันใช้จุดด้อยเรื่องเคลื่อนไหวเชื่องช้า ยั่วยุเทพลึกลับดำให้ตามมัน หวังลากไปสู่สถานที่หลับไหลของราชันจอมปีศาจ ระหว่างกระบวนการไม่มีผู้ใดเข้าใกล้ เพราะหากมีใครโจมตีเทพลึกลับดำ หรือทำให้มันเปลี่ยนเป้าหมาย เมื่อนั้นสถานการณ์จะเลวร้ายลงทันที ทั้งยังยากต่อการหยุดยั้ง เทพจักรพรรดิกลับปรากฎกาย.... หุ่นเทพลึกลับดำขาวถูกปลุกโดยเทพจักรพรรดิ พวกมันสมควรเชื่อฟังคำสั่งของนาง เมื่อเทพจักรพรรดิมาที่นี่ แผนของมันย่อมมีชะตากรรมล้มเหลว ทวีปปีศาจต้องตกอยู่ใต้อันตรายใหญ่หลวงทันที!
แต่มันไม่คิดเลยว่า คนผู้หนึ่งที่มาพร้อมกับเทพจักรพรรดิจะกล่าวคำว่า “ทำลายเทพลึกลับดำ” อีกทั้งเทพจักรพรรดิยังมิได้แสดงอาการปฏิเสธใดๆ ราวกับนางหวังทำลายเทพลึกลับดำตนนี้เช่นเดียวกัน
“น่าขำ น่าขำยิ่งนัก” ชาโหวแค่นเสียงหัวเราะ ใบหน้าทะมึนลึกล้ำ “เทพจักรพรรดิ เผ่าของเจ้าและข้าเป็นศัตรูคู่อาฆาต ไม่อาจอยู่ร่วมฟ้า มีแต่หวังทำลายอีกฝ่ายให้ย่อยยับเท่านั้น ตอนนี้ เจ้าคงแทบไม่อาจอดทน รอชมเทพลึกลับดำทำลายทวีปปีศาจของข้า ไหนเลยเจ้าจะมีเจตนาอันดีงามมาที่นี่เพื่อทำลายมัน.... นี่เจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่ตั้งแต่เมื่อไหร่!”
เย่หวูเฉินส่ายศีรษะอย่างเงียบงัน ก่อนเอ่ยคำสงบราบเรียบเหมือนแต่ต้น “ชาโหว ท่านไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ พวกเรามาที่นี่เพื่อทำลายเทพลึกลับอย่างแน่นอน ยามนี้สติของเทพลึกลับดำกำลังบ้าคลั่ง มันไม่เชื่อฟังผู้ใดนอกจากทำลายให้ดับสิ้น ข้ามีเหตุผลต้องทำลายมัน ก็ได้.... เพราะจำเป็นต้องให้ท่านช่วย งั้นข้าจะบอกเหตุผลให้ องค์หญิงไป่เย่และองค์หญิงเฮยเย่ที่ปลุกเทพลึกลับดำขาว คือสองบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตข้า มีเพียงต้องทำลายเทพลึกลับดำขาวเท่านั้น ข้าจึงจะช่วยเหลือพวกนางได้ ส่วนเทพจักรพรรดิยิ่งมีเหตุผลที่ต้องทำลายมัน นางและข้า ต้องหยุดท่านไม่ให้ปลุกราชันแท้จริงแห่งเหล่าปีศาจ ตัวตนที่ไม่สมควรตื่นขึ้น!”
สีหน้านิ่งเงียบของชาโหวแปรผันอย่างรุนแรงในชั่วฟ้าแลบ ทั่วร่างแข็งค้างไปวูบหนึ่ง ความลับยิ่งใหญ่นี้มีเพียงตัวมันและภรรยาเท่านั้นที่ทราบความ บุคคลที่สามไม่มีทางทราบอีก ตอนนี้ความจริงกลับถูกเปิดโปงออกต่อหน้าโดยบุคคลอื่น นี่จะไม่ให้มันตกใจได้อย่างไร
อาการตกใจชั่ววูบของชาโหวไม่อาจหลุดรอดสายตาของเย่หวูเฉินและเทพจักรพรรดิ ขณะนั้นเอง เย่หวูเฉินไม่สงสัยการคาดเดาของตัวเองอีก แววตาของเทพจักรพรรดิสั่นไหว นางกล่าวช้าๆ “ชาโหว ดูท่าเจ้าคิดจะปลุกราชันจอมปีศาจที่ไม่สมควรดำรงอยู่ตนนั้นจริงๆ แม้ราชันจอมปีศาจเป็นบรรพบุรุษของพวกเจ้า แต่เจ้าไม่คิดหรือว่าหากเมื่อใดที่มันตื่นขึ้น ผลลัพธ์น่าสะพรึงปานใดที่จะเกิดขึ้นตามมา!”
“ผลลัพธ์น่าสะพรึง? ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า....” ชาโหวหัวเราะลั่น “ผลลัพธ์น่าสะพรึงแรกย่อมเป็นทวีปเทวะของเจ้าถูกทำลาย หรือต่อให้ไม่ถูกทำลาย ทวีปเทวะแดนเทพของพวกเจ้าก็จักต้องกลายเป็นทาสของทวีปปีศาจ ไม่เว้นแม้กระทั่งเทพจักรพรรดิอย่างเจ้า! เผ่าเทพของพวกเจ้าจะถูกพวกเราเผ่าพันธุ์ปีศาจเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้า! ในเมื่อเจ้ากล้าใช้เทพลึกลับ ข้าก็กล้าใช้เทพลึกลับปลุกราชันจอมปีศาจเช่นกัน!”
“บางที เมื่อเวลานั้นมาถึง ผู้ที่ถูกทำลายและกลายเป็นทาสอาจมิได้มีเพียงแค่เผ่าเทพ แต่รวมถึงเผ่าพันธุ์ปีศาจของท่านด้วย” เย่หวูเฉินกล่าวอย่างเย็นชา “ราชันจอมปีศาจ เป็นปีศาจที่น่าสะพรึงเพียงใด จักรพรรดิปีศาจชาโหว ใต้หล้านี้สมควรไม่มีผู้ใดรู้ดียิ่งกว่าท่าน พลังงานด้านลบทุกชนิดของจักรพรรดิใต้และจักรพรรดิเหนือคือจุดกำเนิดของมัน ตลอดกาลมันย่อมเป็นได้เพียงมารร้าย.... ต่อให้ท่านเป็นลูกหลานมัน ก็ไม่มีวันที่ราชันจอมปีศาจจะ ‘ญาติดี’ ด้วย ท่านคิดหรือว่ามันจะสนใจสายสัมพันธ์ระหว่างท่านกับมัน? เมื่อเวลานั้นมาถึง ไม่เพียงทวีปเทวะที่จะตกเป็นทาส แต่ยังรวมทั้งทวีปปีศาจของท่าน! เมื่อใดที่มันโกรธเกรี้ยว เผ่าพันธุ์ปีศาจของท่านจะย่อยยับกลายเป็นเถ้าและหมอกควัน! เทียบกับเทพลึกลับดำขาวแล้ว มันน่ากลัวมากกว่าไม่รู้กี่เท่า เป็นสิ่งที่ไม่สมควรปรากฎอยู่บนโลกใบนี้มากที่สุด!”
“เฮอะ!” ชาโหวแค่นเสียงเย็น “ข้ารู้แต่ว่า หากข้าไม่เลือกทางนี้ ทวีปปีศาจของข้าจะถูกทำลายสิ้นด้วยน้ำมือของเทพลึกลับดำ!”
เย่หวูเฉินแววตาอ่อนลง สีหน้าและน้ำเสียงค่อยๆคลายออก เขาถอนหายใจอย่างเงียบงันและกล่าว “ท่านกล่าวได้ถูกต้อง ด้วยจุดยืนของท่าน นี่เป็นหนทางเดียวที่ท่านต้องเลือกจริงๆ ด้านหนึ่งสามารถทำลายเทพลึกลับดำ อีกด้านหนึ่งสามารถทำลายศัตรูคู่อาฆาต ในเมื่อฝั่งของตนสามารถทำได้เพียงเผชิญหน้าชะตากรรมจากหายนะ หากข้าเป็นท่าน เมื่อแผ่นดินถูกรุกรานโดยเทพลึกลับดำ ข้าก็ย่อมเลือกทางเดียวกับท่าน ราชันจอมปีศาจไม่สมควรปรากฎ เทพลึกลับดำขาวก็ไม่สมควรปรากฎเช่นกัน.... สรุปแล้ว เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะความไร้น้ำยาและโง่เขลาของทวีปเทวะ ไม่ยอมอาศัยพลังของตนเองเพื่อเอาชนะศัตรู แต่กลับหวังพึ่งพาพลังที่ฝ่าฝืนเจตจำนงค์ของสวรรค์อันไม่สมควรมีอยู่ กระทั่งไม่ลังเล ยอมสังเวยคนในครอบครัวของตัวเอง!”
เทพจักรพรรดิ “.......”
เทพจักรพรรดิเบือนสายตาออก ไม่ต่อล้อต่อเถียงกลับ นางเศร้าเสียใจอยู่ลึกล้ำแล้วในใจ.... ทว่าเสียใจแล้วทำอันใดได้ เวลานี้หากไม่ใช่เพราะเย่หวูเฉิน ราชันจอมปีศาจสมควรถูกปลุกขึ้นมาโดยชาโหวจริงๆ หากถึงเวลานั้น การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่แท้จริงย่อมเกิดขึ้น ไม่เกินเลยหากจะกล่าวว่า ทวีปเทวะทั้งหมดถูกช่วยไว้โดยเย่หวูเฉิน แม้ว่านางคือเทพจักรพรรดิผู้สูงส่ง แต่นางคู่ควรอันใดที่จะปฏิเสธคำติเตียนจากเขาได้
ถ้อยคำนี้ ยังทำให้หัวใจที่เปี่ยมด้วยความชิงชังของชาโหวบรรเทาลงทันที สีหน้าของเย่หวูเฉินยิ่งผ่อนคลายขึ้น เดิมที ชาโหวเกลียดชังลึกล้ำและแปลกใจที่เย่หวูเฉินมาพร้อมกับเทพจักรพรรดิ ทว่าเมื่อได้ฟังคำก่นด่าต่อเทพจักรพรรดิและเผ่าเทพ หัวใจมืดทะมึนของมันก็อดไม่ได้ที่จะมองเย่หวูเฉินอย่างพึงพอใจ.... หากสิ่งหนึ่งที่มันแปลกใจยิ่งก็คือ เทพจักรพรรดิกลับนิ่งเงียบยอมรับการก่นด่า ไม่ตอบโต้แม้สักคำอย่างคาดไม่ถึง มันอดไม่ได้และยิ่งสงสัยในชาติกำเนิดของเย่หวูเฉิน ทำให้เทพจักรพรรดินิ่งเงียบได้ถึงปานนี้.... คนผู้นี้เป็นใครกันแน่! ห้วงโกลาหลแห่งนี้ปรากฎตัวตนถึงปานนี้ตั้งแต่เมื่อใด?
เย่หวูเฉินถอนหายใจบางและกล่าวต่อ “พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว หากสามารถทำลายเทพลึกลับดำได้ จักรพรรดิปีศาจ ท่านยังต้องการปลุกราชันจอมปีศาจตนนี้ขึ้นมาอีกหรือไม่?”
ชาโหวเงียบงันชั่วขณะ ก่อนแค่นเสียงเย็นและกล่าว “เจ้า ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ต่อให้ข้าหวังปลุกราชันจอมปีศาจขึ้นมาก็ล้วนไม่มีโอกาสอีก.... เจ้าหนุ่ม เจ้าทำให้ข้าชื่นชมมาก เช่นนั้นจงกล่าวออกมา ว่าเจ้าหวังให้ข้าทำสิ่งใด เจ้าดูไม่ใช่คนที่พูดจาอวดโอ่ใหญ่โตเกินตัว หากสามารถทำลายเทพลึกลับดำตนนี้ได้ ไม่ว่าคำขอใดข้าย่อมรับปาก แต่จะว่าไป ข้าชักเริ่มอยากเป็นสหายกับเจ้าแล้ว”
สีหน้าของเย่หวูเฉินชะงักงันทันที ทันใดนั้น เขาคล้ายกับยิ้มแปลกแปร่ง “อันที่จริง พวกเราเป็นสหายต่อกันแล้ว.... เพราะลูกสาวของท่าน ก็คือลูกสาวของข้า”
ชาโหว “!?” แม้ตัวมันเป็นถึงจักรพรรดิปีศาจ ทว่าถ้อยคำเหล่านี้ทำให้มันโง่งมอยู่ครู่ใหญ่
“ตอนนี้ เสี่ยวโม่สุขสบายดี นางอาศัยอยู่ในตระกูลข้า ไม่มีผู้ใดรังแกนาง หรือทำให้นางขัดเคืองใจ ทว่า นางค่อนข้างคิดถึงพ่อแม่ของนางมาก.... ดังนั้น....” เย่หวูเฉินเผยยิ้มบาง “แม้ข้าจะยังหนุ่มน้อยเกินไปบ้าง แต่นางชื่นชอบเรียกข้าว่าพ่อ ยิ่งกว่านั้น นางยังเรียกหาข้าเช่นนี้มานานกว่าหนึ่งปีแล้ว”
ชาโหวแววตาหวั่นไหว มันมองเย่หวูเฉินอย่างลึกล้ำคราหนึ่ง จากนั้นสืบเท้าออกมาเบื้องหน้า ยื่นมือตบลงบนไหล่ของเย่หวูเฉิน จ้องหน้าและตบไหล่หนักอย่างต่อเนื่อง ทั้งสีหน้าและการกระทำของมัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่คือการแสดงความขอบคุณอย่างลึกล้ำที่ไม่อาจกล่าวออก เพื่อให้ลูกสาวปลอดภัย มันจึงส่งนางไปยังสถานที่ไกลจากทวีปปีศาจ ทว่าลูกสาวของมันอยู่ตัวลำพังในโลกแห่งนั้น ร้อยปีไม่อาจพบหน้า ผู้ใดจะเข้าใจความห่วงหาและกังวลในสายเลือดของมันได้ ทว่าถ้อยคำไม่กี่ประโยคของเย่หวูเฉิน ได้เปลี่ยนความกังวลทุกประการให้กลายเป็นความขอบคุณล้ำลึก
ที่แท้ ชายผู้นี้ก็คือมนุษย์จากทวีปเทียนเฉิน
สามารถทำให้เสี่ยวโม่เรียกหาว่าพ่อ บ่งบอกว่านางยึดติดเขามากเพียงใด หากไม่ใช่เพราะเขาดีกับลูกสาวของมันมาก ไหนเลยนางจะยึดติดเขาได้ถึงเพียงนั้น?
ชาเสี่ยวโม่ กลายเป็นลูกสาวร่วมกันของคนทั้งสอง ระหว่างสองคนราวกับไร้ปราการกางกั้นใดๆทันที แทนที่ด้วยความรู้สึกอบอุ่นล้ำลึก ปีศาจ หากไม่นับว่าใช้พลังความมืด คนเหล่านี้ก็มิใช่ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยอารมณ์ด้านลบ พวกมันแท้จริงมีอารมณ์พื้นฐานอันบริสุทธิ์ไม่ต่างกัน.... ไม่ว่าจะเป็นความรัก , ความเมตตา และห่วงหาอาทรในครอบครัว....
[ปล.วันนี้ได้ตอนเดียวนะครับ]
