เลื่อยโลหิตของเสวี่ยเย่พลันยืดออกนับพันเมตร ฟันเลื่อยโลหิตหมุนควง ส่งพลังตัดเฉือนที่กระทั่งมิติยังถูกทำลาย เลื่อยโลหิตถูกตวัดเหวี่ยงขึ้น แผ่กลิ่นอายโลหิตเล็งตัดไปที่ลำคอของเทพลึกลับดำ
เปรี้ยง!!!
เทพลึกลับดำกางมือรับเลื่อยโลหิตที่ฟาดเข้าหา เกิดคลื่นพลังระเบิดกว้าง เลื่อยโลหิตพันเมตรแตกออกเป็นเศษชิ้นนับไม่ถ้วน กระจัดกระจายไปทั่วทิศทาง แต่ละชิ้นปลิวว่อนไปไกลลิ่ว.... ต่อหน้าเทพลึกลับดำ เสวี่ยเย่แห่งสามขุนพลศักดิ์สิทธิ์ ตัวตนระดับสูงสุดของทวีปเทวะ เพียงประมือกับมันเป็นคราแรก ศาสตราที่อยู่คู่กายเป็นอันต้องย่อยยับลงทันที
เมื่อฝ่ามือของเทพลึกลับดำสัมผัสเข้ากับเลื่อยโลหิต พลังของมันยังส่งผ่านเลื่อยเข้าสู่ร่างของเสวี่ยเย่ โลหิตกลุ่มใหญ่พวยพุ่งออกจากร่างเสวี่ยเย่ทันที เสวี่ยเย่ปลิวลิ่วดุจเดียวกับเศษฟันเลื่อย.... ร่างของนางอาบย้อมด้วยสีเลือด จินตนาการได้เลยว่าบาดแผลที่นางได้รับจากเทพลึกลับดำฉกาจฉกรรจ์เพียงใด
“เสวี่ยเย่!!!!”
เสียงระเบิดเลือนลั่นจากพลังของเทพลึกลับดำ กลับมิอาจบดบังเสียงตะโกนโหยหวน ทันทีที่เสวี่ยเย่ถูกโจมตี เชียนจ้งเปล่งเสียงตะโกนร้องด้วยร่างแข็งทื่อ ร่างกายและหัวใจราวจะฉีกออกเป็นชิ้นๆในพริบตา.... ร่างโชกเลือดปลิวลิ่วที่มันเห็น คือเสวี่ยเย่ที่พร่างพรมชีวิตไปพร้อมกับโลหิต บาดแผลสาหัสถึงปานนี้ อย่าว่าแต่เสวี่ยเย่เลย กระทั่งตัวมันที่ครองร่างอันแข็งแกร่งสุดยังยากที่จะรอดชีวิต
“เสวี่ยเย่.... เสวี่ยเย่!!”
มันส่งเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาจับจ้องไปยังร่างเล็กๆโชกเลือดที่อยู่ไกลห่าง มันไม่เห็นสิ่งใดอีก ลืมสิ้นว่าต้องโจมตีเทพลึกลับดำ มันพุ่งถลาตรงไปยังทิศทางของเสวี่ยเย่ ทว่าฉับพลันนั้นเอง แรงกดดันน่าสะพรึงได้ท่วมทับเหนือศีรษะ เทพลึกลับดำกำลังโจมตีมาอีกครั้ง
แสงขาวจางๆปรากฎขึ้นที่สุดเส้นสายตา แสงขาวกลุ่มนั้นทำให้มันเงียบเสียง ในสายตาที่พร่ามัว มันเห็นเงาขาวร่างหนึ่งเข้าไปหาร่างเล็กๆที่โชกเลือด มันหยุดเท้าลง หันร่างกลับฉับพลันแล้วพุ่งเข้าหาเทพลึกลับดำ
เชียงจ้งหลบแขนของเทพลึกลับดำที่เหวี่ยงลงมา มิได้ล่าถอยเพราะพลังแกร่งกล้านั้น แขนของเทพลึกลับเฉียดผ่านร่างเกือบสัมผัสกาย เชียนจ้งเร่งส่งมือสองข้างกอดรัดร่างของมันไว้แน่น
“อ๊าาาาาาาาา!!”
ภาพของเสวี่ยเย่ที่พร่างพรมไปด้วยโลหิต นำพาความเจ็บปวดและเคียดแค้นสูงสุดมาสู่ชีวิตมัน เพราะสำหรับมันแล้ว เสวี่ยเย่คือเป้าหมายหนึ่งเดียวที่มันใช้ชีวิต หากนางตกตาย มันก็ไร้เหตุผลให้ดำรงชีวิตอยู่อีก เห็นหุ่นบัดซบทำลายนางต่อหน้า มันรู้สึกเจ็บปวดปานหัวใจฉีกสลายอย่างแท้จริง
ไกลออกไป เย่หวูเฉินคว้าร่างยับเยินของเสวี่ยเย่ไว้ ชีวิตและสติของนางแทบลบเลือนไปหมดสิ้น เขาเคลื่อนพลังหวูเฉินส่งเข้าสู่ร่างของเสวี่ยเย่อย่างรวดเร็ว รักษาร่างที่ใกล้แตกดับของนางด้วยความเร็วสูงสุด ชีวิตของนางแขวนอยู่บนเส้นด้ายที่พร้อมจางจากได้ในทุกเวลา ปะทะพลังกับเทพลึกลับดำ ร่างของเสวี่ยเย่ไร้สภาพสมบูรณ์อีก หากไม่ใช่เพราะนางครองพลังของขุนพลศักดิ์สิทธิ์ นางคงตกตายไปแล้วนับร้อยครั้ง ในโลกนี้ ผู้เดียวที่รักษานางได้ทันทีมีเพียงเย่หวูเฉิน ทว่าหากเย่หวูเฉินรอช้าอีกเพียงไม่กี่วินาที เสวี่ยเย่ย่อมตกตายโดยไม่ต้องสงสัย
ด้วยเหตุนี้ สุดท้ายนางจึงมิได้ตกตาย เย่หวูเฉินโคจรพลังหวูเฉินส่งเข้าไปในทั่วร่าง บาดแผลภายในและภายนอกนับไม่ถ้วนถูกรักษาอย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่วินาที บาดแผลน้อยใหญ่ถูกรักษาจนหมดสิ้น เมื่อบรรลุพลังหวูเฉินถึงขั้นที่ห้า ตราบใดที่คนไม่ตกตาย ต่อให้มีบาดแผลฉกาจฉกรรจ์เพียงใด เขาย่อมรักษาได้ในทันที ในขณะเดียวกัน ด้วยพลังของเขาในยามนี้ ต่อให้ไร้การพึ่งพาพลังแห่งชีวิต เขาก็สามารถรักษาเหยียนจื่อเมิ่งที่ถูกแช่แข็งในวังสตรีหิมะได้เองแล้ว
ร่างกายฟื้นฟูกลับ โลหิตที่เสียไปจำนวนมากถูกสร้างขึ้นใหม่ด้วยพลังหวูเฉิน พลังชีวิตค่อยๆฟื้นกลับคืน เวลานี้เสวี่ยเย่รอดพ้นจากวิกฤตความเป็นตายแล้ว มือของเขาอยู่ที่ร่างของเสวี่ยเย่ ขณะที่สายตาจับจ้องไปเบื้องหน้า หัวคิ้วยิ่งมายิ่งขมวดมุ่น
“อ๊าาาาาาาาาา!”
เสียงกราดเกรี้ยวน่ากลัวกว่าปีศาจ เวลานี้เชียนจ้งบ้าคลั่งดุจสัตว์ป่า มันกอดร่างของเทพลึกลับดำไว้ ส่งเสียงคำรามเลือนลั่นน่าสะพรึงถึงขีดสุด มันเข้าใจว่าเสวี่ยเย่ตกตายไปแล้วเพราะเทพลึกลับดำ ไม่อาจเห็นนางหวนกลับมีชีวิตอีก ความเกลียดชังไร้สิ้นสุดและพลังขยายขึ้นในร่าง.... ร่างของมันกำลังใหญ่ขึ้น จากห้าเมตรกลายเป็นสิบเมตร.... 15 เมตร.... 20 เมตร....
ใบหน้าซีดเผือดเพราะเจ็บหนักของเทพจักรพรรดิและจักรพรรดิปีศาจพลันปรากฎต่อหน้าเย่หวูเฉินด้วยพลังตัดมิติ ทว่าเพียงมาถึง เทพจักรพรรดิพลันหันศีรษะไปตามพลังมหาศาลของเชียนจ้ง สีหน้ากลับกลายทันที นางตะโกนลั่น “ออกไปจากที่นี่เร็วเข้า!!”
ร่างของเชียนจ้งยังคงขยายออก จนส่วนสูงและขนาดร่างเทียบเท่าเทพลึกลับดำ สองมือขนาดใหญ่กอดร่างของเทพลึกลับดำไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยหุ่นเทพที่เกือบสังหารเสวี่ยเย่ ต่อให้เชียนจ้งไม่อาจทำลายมัน แต่มันก็ไม่อาจโจมตีได้ในยามนี้ เชียนจ้งราวกับกลายเป็นเทพปีศาจที่น่าสะพรึงกลัว
จักรพรรดิปีศาจสัมผัสถึงอันตรายใหญ่หลวง มันเร่งสร้างพลังมิติขึ้นมาอย่างเร็วรุด พริบตานั้นเอง คนทั้งสี่ตัดมิติขึ้นไปอยู่เหนืออากาศเบื้องบนนับหมื่นๆเมตร แต่แม้จะอยู่ห่างไกล แรงกดดันน่าสะพรึงจากเชียนจ้งยังคงหนักหน่วงดุจเหล็กกล้าทับอกไว้จนยากจะหายใจ
เทพจักรพรรดิมองร่างโชกเลือดของเสวี่ยเย่ในอกของเย่หวูเฉิน นางพลันเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างทันที ดวงตาคู่งามสั่นไหวเล็กน้อย นางกล่าว “สำหรับเชียนจ้งแล้ว เสวี่ยเย่คือสิ่งที่ไม่อาจแตะต้องที่สุด เชียนจ้งสมควรคิดว่าเสวี่ยเย่ได้ตกตาย มันจึงใช้เคล็ดเทวะต้องห้ามที่สามารถใช้ออกได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต”
“มันชมชอบเสวี่ยเย่เหรอ?” เย่หวูเฉินมองดรุณีน้อยในอ้อมอก สายตาจับจ้องที่เบื้องล่างไกลลิบขณะถาม
“เปล่า เสวี่ยเย่คือลูกสาวของมัน” ขณะกล่าวตอบ เทพจักรพรรดิเศร้าใจอย่างเห็นได้ชัด ความลับนี้นอกจากเชียนจ้งและนางแล้ว ไม่มีบุคคลที่สามที่ทราบอีก เสวี่ยเย่เองก็ไม่ทราบ เพราะเรื่องนี้ถูกลิขิตให้เป็นความลับไม่อาจเปิดเผย เสวี่ยเย่จึงถูกกำหนดให้สูญเสียบางสิ่งตั้งแต่เกิด.... นางไม่เคยรู้เลยว่า ‘พี่ชายตัวโต’ ที่คอยฟังคำของนางอยู่เสมอ คอยเชื่อฟังนางทุกสิ่งอย่าง แท้จริงกลับเป็นบิดาแท้ๆในสายเลือดของนางเอง
เพราะรู้สึกผิดต่อเสวี่ยเย่ เชียนจ้งจึงเอาอกเอาใจเสวี่ยเย่เสียยิ่งกว่าคนเป็นพ่อทั่วๆไป
นึกถึงร่างมหึมาของเชียนจ้ง และร่างเล็กๆบอบบางของเสวี่ยเย่ สีหน้าของเย่หวูเฉินคล้ายกับค้างแข็ง กระทั่งเขายังไม่เคยคาดคิดมาทางนี้เพราะขนาดร่างกายที่ต่างกันอย่างสุดขั้ว คนอื่นๆรวมทั้งเสวี่ยเย่ ย่อมไม่เคยคาดคิดหรือเชื่อว่าเชียนจ้งคือพ่อของนาง
“หากมีโอกาส ข้าอยากฟังท่านเล่าเรื่องราวของคนทั้งสองนี้....” เบื้องล่างห่างไกล ร่างของเชียนจ้งขยายออกจนสูงนับร้อยเมตร ร่างดำเมื่อมใหญ่โตดุจขุนเขา กอดรัดเทพลึกลับดำไว้อย่างแน่นหนา สีหน้าของเย่หวูเฉินทะมึนลงเล็กน้อย “ชั่วชีวิตใช้ออกได้เพียงครั้งเดียว.... นี่หมายความว่าอย่างไร!?”
“เมื่อใดที่เริ่มขึ้น เมื่อนั้นไม่อาจหยุด และจะต้องตกตายอย่างไร้ข้อสงสัย”
เย่หวูเฉิน “.......”
“อ๊าาาาาาาก อ๊าาาาาก!!”
บรึ้ม! ร่างของเชียนจ้งระเบิดออกในยามนี้ คลื่นเสียงเลือนลั่นทำให้จักรพรรดิปีศาจและเทพจักรพรรดิสูญเสียการได้ยินในชั่วเวลาสั้นๆ
แผ่นดินทวีปปีศาจถูกทำลายป่นปี้ด้วยฝีมือของเทพจักรพรรดิและจักรพรรดิปีศาจมาแล้วครั้งหนึ่ง บัดนี้ถูกทำลายย่อยยับอีกครั้งกินอาณาบริเวณนับหมื่นๆเมตร เหนือท้องฟ้าห่างไกล กลุ่มของเย่หวูเฉินสัมผัสได้ถึงคลื่นกระแทกมหาศาล เชียนจ้ง หนึ่งในสามขุนพลศักดิ์สิทธิ์แห่งทวีปเทวะ มันแสดงแสนยานุภาพของพลังศักดิ์สิทธิ์ด้วยชีวิตของตัวเอง สำแดงความโกรธของบิดาผู้รักใคร่ลูกสาวยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
ประสาทรับเสียงถูกกลืนกินอยู่ในพลังศักดิ์สิทธิ์ของเชียนจ้งที่ปลดปล่อยออกมาด้วยชีวิต ทว่ามิได้กลบบังสายตา สุดเส้นสายตานั้น เย่หวูเฉินเห็นพลังมหาศาลอัดร่างเทพลึกลับดำที่เชียนจ้งกอดไว้มั่น ร่างของหุ่นเทพหมุนตลบขึ้นสู่ฟ้าก่อนร่วงลงสู่ผืนดิน....
“เชียนจ้ง.... ขอบคุณมาก เชียนจ้ง....” เย่หวูเฉินกระซิบแผ่วเบา หลับตาลงช้าๆ จากนั้นหายไปฉับพลันต่อหน้าเทพจักรพรรดิและจักรพรรดิปีศาจ ปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งอยู่ไม่ห่างจากเทพลึกลับดำที่กำลังร่วงหล่น อาณาบริเวณโดยรอบยังคงปรากฎพลังของเทพลึกลับดำและเชียนจ้ง เกิดพื้นที่สูญญากาศที่ไร้วัตถุธาตุใดๆ ไม่ว่าผู้ใดตกอยู่ภายใต้สภาพนี้พร้อมพลังที่ตกลง มันย่อมยากที่จะต่อต้านอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
“เซียงเซียง!”
เย่หวูเฉินส่งเสียงตะโกน ทะยานร่างตรงเข้าสู่เทพลึกลับดำ บนไหล่มีเซียงเซียงที่เตรียมตัวพรักพร้อมอยู่นานแล้ว นางวาดแขนงดงามทั้งสองข้าง แสงขาวกลุ่มใหญ่สว่างวาบออก ห่อหุ้มเย่หวูเฉินและเทพลึกลับดำไว้ ห้วงมิติชะงักงันชั่วสั้นๆ จากนั้นบริเวณโดยรอบพลันเปลี่ยนเป็นโลกสีขาว
พอเห็นบริเวณโดยรอบแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว เย่หวูเฉินถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เซียงเซียงสร้างมิติวิญญาณขึ้นมาได้ในที่สุด ในช่วงเวลาที่เทพลึกลับดำต่อต้านได้ยากที่สุด เขารู้ว่าด้วยพลังของเทพลึกลับดำ มิติวิญญาณนี้ไม่อาจทนอยู่ได้นานเท่าใดนัก เขาไม่รั้งรอใดๆ พุ่งกายไปตามความรู้สึกอย่างรวดเร็ว
“ทงซิน! ทงซิน.... เจ้าอยู่ไหน! ทงซิน....” ขณะที่ตะโกนคำ ฉับพลันเขาหยุดเท้าลง
ในโลกสีขาว ปรากฎเงาร่างสีดำขึ้น นางวิ่งเข้ามาในขณะที่ร้องไห้ ร่วงลงในอ้อมแขนของเย่หวูเฉิน ส่งเสียงสะอึกสะอื้น
ผมยาวดำขลับ นัยน์ตาสีดำ ชุดกระโปรงดำ.... เห็นได้ชัดว่าเขาพบนางในร่างนี้เป็นครั้งแรก ทว่าเขาจำนางได้ในทันที นางคือทงซินของเขา ไม่ใช่สาวน้อยที่ไม่อาจพูดจาอีกต่อไป แต่เป็นเทพธิดาที่เติบโตขึ้น คือองค์หญิงเฮยเย่แห่งทวีปเทวะ
ต่อให้นางแปรเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นแบบใด นางจะยังคงเป็นทงซินของเขาเท่านั้น เป็นสาวน้อยที่ยืนอยู่ข้างกาย คือคนที่เขาจะคอยปกป้องตลอดไป
