“ในระยะแค่นี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดหลุดรอดจากจิตสัมผัสของข้าได้ และท่านมีเพียงพลังและร่างวิญญาณเท่านั้น ไร้กลิ่นอายของชีวิต” เย่หวูเฉินกล่าวคำ ในใจยิ่งมายิ่งตกตะลึง เขาเชื่อมั่นในความคิดของตนเอง ทว่านี่ยังหมายถึง.... คนผู้นี้มิได้เพียงสามารถสร้าง ‘ร่างเงา’ แต่ยังทรงพลังอย่างยิ่งยวด คิดไม่ถึงว่านี่เป็นเพียงพลังที่เขาแบ่งออกมาเท่านั้น!
ตัวตนที่แท้จริงของเขาจะน่าหวาดหวั่นเพียงใด!
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ถูกเจ้ามองออกจริงๆ ไม่เลว ไม่เลว นี่ไม่ใช่ตัวจริงของข้า แต่เป็นเพียงร่างที่ฉายขึ้นจากพลังวิญญาณ.... บอกให้เจ้าก็ได้ พลังของข้ายามนี้เทียบกับร่างจริงแล้วมีอยู่ราว.... หนึ่งในพัน!”
เย่หวูเฉิน “!!”
เล่งหยา “!!”
“อะ.... อะไรนะ!? หนึ่งในพัน!? ตลกแล้ว!” ฉู่จิงเทียนที่เพิ่งลุกขึ้นแทบร่วงลงไปอีกครั้งด้วยความตกใจ
หากมีแต่เขาคงไม่น่าแปลกใจ แต่นี่ยังรวมถึงพลังของเล่งหยา.... ผู้บรรลุพลังเหนือเทพที่รับมาจากบุตรชายแห่งจักรพรรดิปีศาจ เหนือล้ำกว่าปู่ของเขาไปห่างไกล เล่งหยายังพ่ายแพ้ในทีเดียว นี่กลับเป็นเพียงพลังหนึ่งในพันของร่างจริงเท่านั้น?
เป็นไปไม่ได้!!
แต่ว่า นอกจากความตื่นตะลึงสุดขีดของตนเองแล้ว เขากลับไม่เห็นอาการสงสัยหรือเสียงคัดค้านใดๆจากเย่หวูเฉินและเล่งหยา บางครั้งพวกเขายังไม่อาจระงับอาการสั่นไหว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไร้ข้อสงสัยใดๆ.... คนผู้นี้สามารถตัดสินความเป็นตายของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย ไม่จำเป็นต้องหลอกลวงใดๆ คนผู้ครองพลังน่าสะพรึงถึงปานนี้ ไหนเลยจะโกหกได้
ชายที่ไม่อาจใช้คำจำกัดความว่า ‘น่ากลัว’ ผู้นี้ แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่!!
ชายชุดดำเมินเฉยต่ออาการตกใจของฉู่จิงเทียน เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เพียงพลังหนึ่งในพันของข้า ยังเพียงพอกำจัดพวกเจ้าในพริบตาเดียว.... นี่คือพลังที่เรียกได้ว่าเหลือล้น เย่หวูเฉิน วันใดที่เจ้ามีพลังก้าวข้ามข้าได้ วันนั้นเจ้าจะได้ทุกสิ่งที่ปรารถนา.... นี่คือลิขิตชะตาของเจ้า ตราบใดที่เจ้ายังไม่อาจบรรลุถึงวันนั้น ชีวิตของเจ้าย่อมไม่อาจสงบได้!”
เย่หวูเฉิน “.......”
ชายชุดดำยื่นมือออกมาสองข้าง กวักมือทำท่ายั่วยุ “เข้ามา.... โจมตีข้า เอาชนะข้า แล้วเจ้าจะได้ไปยังสถานที่ที่ต้องการ!”
มือของเล่งหยาขยับเคลื่อน ทว่าในขณะเดียวกัน เย่หวูเฉินพลันคว้าแขนของเขาไว้ หยุดการเคลื่อนไหวของเล่งหยาที่เกือบพุ่งตัวออกไป
“ไม่จำเป็น พวกเราไม่ใช่คู่มือของท่าน ต่อให้ท่านยืนนิ่งให้พวกเราโจมตีตลอดสิบปี พวกเราล้วนไม่มีหวังทำอันตรายท่านได้” เย่หวูเฉินสั่นศีรษะ ไม่เคยมีใครทำให้เขายอมแพ้ศิโรราบ กระทั่งเย่หมิงก็ทำไม่ได้
ชายชุดดำดึงมือทั้งสองข้างกลับ กอดอกของตัวเองไว้ กล่าวคำชื่นชมออกมาอย่างคาดไม่ถึง “ไม่เลว”
“เจ้าได้เลือกสิ่งที่ถูกต้องที่สุด ด้วยพลังของเจ้าในยามนี้ หวังเอาชนะข้าล้วนไม่ต่างจากคนโง่หลับฝัน”
“บอกเงื่อนไขของท่านมา” เย่หวูเฉินไม่ได้สิ้นความหวัง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสงบอย่างมาก
“โอ้? เงื่อนไข?”
“หึ” เย่หวูเฉินหัวเราะ “ในเมื่อท่านรู้จักข้าเป็นอย่างดี ทั้งยังรอคอยจนกระทั่งข้ามาถึงนี่ หากบอกว่าท่านไม่มีเป้าหมายใดๆผู้ใดจะเชื่อ! ตราบใดที่ท่านสามารถส่งพวกเราไปยังทวีปเทวะ ไม่ว่าเงื่อนไขใดจงกล่าวออกมา.... ให้หมดสิ้น!”
แววตาของชายชุดดำวูบไหวเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มลึกลับ “ข้าได้ปิดบังใบหน้า ปิดบังน้ำเสียง แต่กลับไม่อาจหลุดรอดสายตาของเจ้าได้ ทักษะมองทะลุเรื่องราวและความละเอียดของเจ้ายังคงน่าหวั่นกลัว.... ใช่แล้ว ข้ามีเงื่อนไข และเงื่อนไขนี้คือความปรารถนาสูงสุดของข้า อีกทั้งมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ทำความปรารถนาของข้าให้สมบูรณ์ได้”
เย่หวูเฉิน “......”
“หากเจ้ายอมรับเงื่อนไขของข้า แม้ข้าจะไม่ยกเลิกบททดสอบเพื่อผ่านไปยังทวีปเทวะของเจ้า แต่ข้าจะลดระดับความยากให้น้อยลง”
“ข้าตกลง!” เย่หวูเฉินกดหัวคิ้ว กล่าวคำอย่างหนักแน่น
“เจ้าไม่คิดว่าตัวเองรับปากเร็วไปหน่อยหรือ? ไม่คิดว่าควรฟังเงื่อนไขของข้าก่อนหรืออย่างไร?” ชายชุดดำเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่จำเป็น!” เย่หวูเฉินยังคงตอบกลับโดยไร้ลังเล ไม่ว่าเงื่อนไขคืออะไร ล้วนไม่สำคัญเท่าความปลอดภัยของหนิงเสวี่ยและทงซิน
ชายชุดดำเงียบงันอีกครั้ง คราวนี้เขาเงียบเป็นเวลานานก่อนจะกล่าวช้าๆ “เจ้าช่างเหมือนกับข้าในอดีต เพื่อสิ่งสำคัญแล้ว สามารถสละสิ่งอื่นได้อย่างบ้าคลั่ง.... ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะลดความยากของบททดสอบให้ต่ำลง.... พวกเจ้าทั้งสามคนจงสู้กับข้า ตราบใดที่หนึ่งในพวกเจ้าทำร้ายข้าได้.... หรือแม้ทำให้ชุดของข้าขาด หรือตัดเส้นผมของข้า ล้วนนับว่าพวกเจ้าผ่านบททดสอบ แล้วข้าจะส่งพวกเจ้าไปยังทวีปเทวะทันที!”
“....ตกลง!” เย่หวูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย กำมืออย่างเงียบงัน เขาไม่ต่อรองใดๆต่อหน้าพลังน่าหวาดหวั่น การเอาชนะคนผู้นี้ล้วนไม่อาจมีหวัง กระทั่งตัดชุดให้ขาดยังยากดุจปีนป่ายขึ้นสวรรค์.... แต่อย่างน้อย มันก็ไม่ได้ยากจนถึงขั้นสิ้นหวัง
“อีกอย่างหนึ่ง เงื่อนไขของข้านั้น.... เรียบง่ายมาก เย่หวูเฉิน เงื่อนไขของข้าก็คือสามปีหลังจากนี้เจ้าจงมาสู้กับข้า! สถานที่.... ให้เจ้าเป็นคนเลือก!” แววตาของชายชุดดำสาดประกายดุจสายฟ้า จับจ้องที่ดวงตาของเย่หวูเฉิน “หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะได้ใช้พลังทั้งหมดออกมา”
ถ้อยคำรางเลือนนี้ ราวกับแฝงความหมายอันลึกล้ำไว้ ฉู่จิงเทียนและเล่งหยาไม่อาจเข้าใจ ส่วนเย่หวูเฉินจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงได้ในอีกสามปีให้หลัง
ฉู่จิงเทียนและเล่งหยาค่อยๆหันมองไปทางเย่หวูเฉิน.... สามปี อีกสามปีให้หลังเย่หวูเฉินจะต้องมีพลังใกล้เคียงกับชายชุดดำผู้นี้ พวกเขาแทบไม่กล้าคาดหวังใดๆ พลังพันเท่าของชายชุดดำ.... ไหนเลยเย่หวูเฉินจะไปถึงได้!
และชายชุดดำผู้นี้ เหตุใดจึงสร้างเงื่อนไขปานนี้กับเย่หวูเฉิน เขามีพลังเพียงขอบเขตเทวะเท่านั้น!?
ต่อให้พวกเขาครุ่นคิดจนสมองแตก พวกเขาก็ไม่อาจเข้าใจความหมายลึกลับที่ซ่อนอยู่
“ข้ารับปากแล้วไม่ว่าเงื่อนไขใดๆ ลงมือได้” เย่หวูเฉินสืบเท้าไปข้างหน้า แสงทองสว่างวาบตรงหน้าผาก กระบี่ตัดดาราถูกจับไว้ในมือมั่น เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของหนิงเสวี่ยและทงซินตลอดเวลา ตั้งแต่เย่หมิงพรากพวกนางไปเมื่อเดือนก่อน เขาล้วนปรารถนาให้ตัวเองปรากฎกายอยู่ตรงหน้าพวกนาง ต่อให้ไม่อาจช่วยพวกนางได้ ต่อให้ได้เห็นกันเป็นครั้งสุดท้าย ต่อให้ต้องตกตายด้วยกัน.... ถึงอย่างนั้น อย่างน้อยหนิงเสวี่ยก็สามารถร้องไห้ได้ทั้งรอยยิ้ม
“เจ้าไม่อยากรู้หรือว่า หากเอาชนะข้าได้จะมีผลลัพธ์เช่นไร?” ชายชุดดำยังคงไร้การเคลื่อนไหว เพียงเอ่ยถามอย่างเย็นชา
“ไม่จำเป็น”
“ไม่ได้! เพราะเจ้าต้องรู้” น้ำเสียงของชายชุดดำเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราด แต่ละถ้อยคำหนักหน่วงอย่างยิ่ง “สามปีหลังจากนี้ หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ข้าจะมอบสิ่งที่เจ้าฝันถึงมาตลอด.... อย่าห่วงเลย ของสิ่งนี้ไม่ว่ามนุษย์ เทพ หรือปีศาจล้วนไม่อาจต่อต้าน เจ้าเองก็ไม่อาจปฏิเสธได้เช่นเดียวกัน! แต่หากเจ้าพ่ายแพ้.... เจ้าจะต้องสูญสิ้นทุกอย่าง!”
เย่หวูเฉิน “.......”
“หากวันนี้เจ้าผ่านบททดสอบได้ จงพยายามรักษาชีวิตกลับมา ข้าหวังว่าสามปีหลังจากนี้ เจ้าจะทำให้ข้าพอใจได้.... เข้ามา!”
ตะโกนก้องคำหนึ่ง ชายชุดดำที่เงียบงันพลันระเบิดสนามพลังอันแกร่งกล้า อากาศบริสุทธิ์ที่อัดแน่นบนหอคอยผ่านเทพถูกพัดกระจายกลายเป็นสูญญากาศ ทั้งสามคนรีบกลั้นหายใจทันที เย่หวูเฉินสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงใดๆ เขากระโดดตรงขึ้นไปเหนือศีรษะของชายชุดดำ
กระบี่ทรงพลังเหวี่ยงฟาดลงมาอย่างหนักหน่วง ทว่าเสียงสะเทือนลั่นแก้วหูไม่ได้คงอยู่นานนัก มันพลันสงบเงียบลงทันที ชายชุดดำเหยียดสองนิ้วออกมา คีบกระบี่ตัดดาราไว้เหนือศีรษะ ร่างกายมิได้ขยับเขยื้อนจากพลังของกระบี่แม้แต่น้อย ราวกับคีบจับขนนกอย่างไรอย่างนั้น
“กระบี่ดี.... นี่สมควรเป็นกระบี่ที่ทรงพลังที่สุดในห้วงโกลาหลนี้ ทว่าแม้ศาสตราจะทรงพลังเพียงใด มันก็เป็นได้เพียงเครื่องมือเท่านั้น มีเพียงนายของมันทรงพลังแกร่งกล้า มันจึงสามารถสำแดงพลังที่แท้จริง หากเจ้าต้องการใช้ศาสตราที่ทรงพลังที่สุด เช่นนั้นจงกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดซะ เจ้าอาจแข็งแกร่งที่สุดในหมู่มนุษย์ แต่ตอนนี้ กระบี่เล่มนี้เมื่ออยู่ในมือเจ้าล้วนเป็นได้เพียงขยะเท่านั้น เกรงว่าแค่พลังหนึ่งในพันของมันยังไม่อาจแสดงออกมาได้!”
ชายชุดดำขยับมือ เย่หวูเฉินและกระบี่ปลิวละลิ่วด้วยพลังที่ไม่อาจต่อต้าน ในขณะเดียวกัน ชายชุดดำยกมืออีกข้างขึ้นรับกระบี่คร่าสายลมอย่างเรียบง่าย.... คมกระบี่ไม่ได้สัมผัสถูกฝ่ามือของเขาโดยตรง แต่มีช่องว่างเล็กๆที่กระบี่คร่าสายลมไม่อาจเคลื่อนเข้าไปได้ ราวกับมีชั้นพลังโปร่งแสงกั้นอยู่ ทำให้กระบี่คร่าสายลมไม่อาจทะลวงผ่านเข้าไป
“พลังของเจ้านับว่าไม่เลว แต่ยังคงปวกเปียกเกินไป!” เขาขยับมืออีกครั้งอย่างสะดวกสบาย เล่งหยาปลิวกระเด็นกระดอนร่วงบนพื้น จิตใจตายด้านสั่นไหวอย่างรุนแรง หากเขาเป็นเล่งหยาในอดีตคงไม่ตกใจมากนัก แต่เมื่อรวมความทรงจำของชาหลัวเข้ามาแล้ว เขายิ่งแน่ใจมากขึ้นว่า ชายชุดดำผู้นี้มีพลังเหนือล้ำยิ่งกว่าจักรพรรดิปีศาจบิดาของชาหลัว.... ทว่านี่เป็นเพียงพลังหนึ่งในพันของเขาเท่านั้น!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ตอนนี้เขากำลังแบบรับความรู้สึกซับซ้อน เนื่องจากทุกความเชื่อได้ถูกล้มล้าง
แม้เย่หวูเฉินและเล่งหยาจะถูกซัดกระเด็น แต่พวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เห็นได้ชัดว่าชายชุดดำตั้งใจยั้งมือไว้ เย่หวูเฉินและเล่งหยาค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น จับกระบี่แยกกันเข้าล้อมร่างชายชุดดำ ชายชุดดำเพียงตวัดสายตา คว้าสองมือกลางอากาศจับกระบี่ตัดดาราและกระบี่คร่าสายลมไว้ ส่งพลังแกร่งกล้าสู่กระบี่และอัดใส่ทั้งสองคน ทั้งสองคนปลิวละลิ่วอีกครั้ง แต่คราวนี้กระบี่ตัดดาราและกระบี่คร่าสายลมได้ตกอยู่ในมือของชายชุดดำ
กระบี่ตัดดารากำลังสั่นไหว แสงทองสว่างวาบขึ้นซ้ำๆ ส่งเสียงราวกับโลหะถูกกรีด ตอนนี้กระบี่ตัดดารากำลังโกรธเกรี้ยวและกระวนกระวาย เนื่องจากมันไม่อาจหลุดออกจากมือชายชุดดำ
“เจ้านาย.... เจ้านาย!! เขาแข็งแกร่งมาก.... ข้ากลับไปไม่ได้.... รีบช่วยข้าเร็วเข้า เจ้านาย....”
เย่หวูเฉินได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหนานเอ๋อร์ในใจ ในอดีตเมื่อกระบี่ตัดดาราหลุดร่วง มันจะบินกลับมาสู่มือเขาทันที ทว่ายามนี้ เป็นครั้งแรกที่กระบี่ตัดดาราตกอยู่ในมือของคนอื่นแล้วไม่อาจสลัดออกมา! ศาสตราต้องห้ามมีเพียงเจ้านายของมันเท่านั้นที่ควบคุมได้ กระทั่งขุนพลศักดิ์สิทธิ์แห่งทวีปเทวะยังไม่หาญกล้าเข้าควบคุม!
