“ป๊ะป๋า ป๊ะป๋า.... ป๊ะป๋าอย่าร้องไห้ ป๊ะป๋าอย่าร้องไห้”
มือเล็กๆ อ่อนโยนสัมผัสใบหน้าของเย่หวูเฉิน ปาดเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างระมัดระวัง เย่หวูเฉินลืมตามองร่างเล็กๆตรงหน้า ไม่คิดฝันว่าในชั่วขณะสุดท้าย เขาจะได้ยินเสียงของลูกสาวตัวเอง
ซือเฉิน.... เขากอดซือเฉินที่เพิ่งปรากฎกายตรงหน้าอย่างอ่อนโยน สัมผัสความอบอุ่นของพ่อลูกในช่วงสุดท้าย เขาปล่อยนางออกอย่างเบามือ ก่อนกล่าวกับเซียงเซียง “เซียงเซียง.... พาซือเฉินไปหาพี่ใหญ่ฉู่กับเล่งหยา ให้พวกเขาดูแลนาง ข้าจะขอบคุณพวกเขาตลอดไป....”
ในโลกสีขาว เซียงเซียงแทบกลืนเป็นหนึ่งเดียวกันกับโลกนี้.... ได้รับคำสั่งจากเย่หวูเฉิน นางสมควรไม่อาจขัดขืน ทว่านางกลับเพียงมองซือเฉินด้วยแววตาประหลาด
“ป๊ะป๋า อย่าร้องไห้.... อย่าร้องไห้.... ป๊ะป๋า ข้าจะช่วย.... อาหนิงเสวี่ย ข้าจะช่วย.... อาหนิงเสวี่ย....” ซือเฉินเช็ดน้ำตาให้ด้วยมือเล็กๆ น้ำเสียงนางดุจสะท้อนผ่านหุบเขากว้างในฤดูใบไม้ผลิ เย่หวูเฉินได้ยินเสียงนี้ดุจฟ้าลั่นในหัวใจ
ช่วย.... หนิงเสวี่ย!?
“อาเซียงเซียง.... พาป๊ะป๋าออกไป.... ข้าจะช่วยอาหนิงเสวี่ย”
ไม่รอให้เย่หวูเฉินไต่ถาม เซียงเซียงแผ่แสงขาวคลุมร่างตัวเองและร่างเขา จากนั้นปรากฎอยู่กลางอากาศภายนอก อยู่ห่างจากเทพลึกลับขาวนับพันเมตร....
เวลานี้เอง แสงกลุ่มหนึ่งแผ่ออกจากร่างของเทพลึกลับขาว แสงนี้จางมาก ทว่ามันไม่ถูกธาตุแสงอันทรงพลังกลืนกิน อีกทั้งยังล้อมร่างของเทพลึกลับขาว ด้วยชั้นบางดุจฟองอากาศ
นี่คือ.... พลังของซือเฉิน
ในอดีต ซือเฉินเพื่อช่วยเขาจากผลไม้วิญญาณที่กำลังทำการ ‘พราก’ นางต้องสูญสิ้นพลังเป็นจำนวนมาก เข้าสู่สภาวะหลับไหลเป็นเวลานาน หลายเดือนผ่านไปยังคงไม่ตื่นขึ้น บางที นางอาจสูญเสียพลังมากเกินไป จึงจำเป็นต้องใช้เวลาฟื้นฟูยาวนาน.... หรือบางที นางอาจฟื้นฟูพลังครบถ้วนนานแล้ว แต่นางยังคงติดใจในการหลับลึก
ปาฏิหาริย์ยิ่งใหญ่ที่นางสร้างขึ้นแต่ละครั้ง ล้วนนำความตื่นเต้นและแปลกใจมาสู่เขา เวลานี้ นางกำลังสร้างปาฏิหาริย์ยิ่งใหญ่อีกครั้ง.... หัวใจที่ดับมอดพลันฟื้นกลับทันที เย่หวูเฉินยกมือขึ้นกุมตรงหัวใจ มองไปยังเบื้องหน้า ไม่ละสายตาแม้แต่น้อย....
ในชั้นแสงสีจางนั้น เทพลึกลับขาวหยุดขยายตัวในที่สุด ในขณะเดียวกัน ภาพที่เกิดตรงหน้าล้วนแปลกประหลาดยิ่ง.... ร่างของเทพลึกลับขาวยังคงปลดปล่อยธาตุแสงอันทรงพลัง ในชั้นแสงดุจฟองอากาศขนาดใหญ่ท่วมท้นด้วยแสงขาว ทว่านอกชั้นแสงนั้นกลับไร้รัศมีของแสงขาวใดๆ ราวกับว่า แสงที่แผ่จากเทพลึกลับขาวถูกปิดกั้นไว้ในนั้น ไม่อาจส่องลอดออกมาอีก กระทั่งสายตาของมนุษย์ยังมองเห็นได้ชัดเจนจากภายนอก
นี่มัน....
“ป๊ะป๋า....”
ในใจพลันมีเสียงของซือเฉิน เย่หวูเฉินหลับตาลง เรียกนางอย่างอ่อนโยน “ซือเฉิน....”
“ป๊ะป๋า ตอนนี้เวลา.... ถูกข้าหยุดไว้.... ทุกอย่างหยุดนิ่ง เทพลึกลับขาวจะไม่ระเบิด อาหนิงเสวี่ยจะไม่หายไป.... แต่ข้าหยุดเวลาได้เพียงสามชั่วโมงเท่านั้น.... ป๊ะป๋า ล้มเทพลึกลับดำ ล้มมันให้ได้.... เมื่อเทพลึกลับดำตาย เทพลึกลับขาวจะหายไป อาหนิงเสวี่ยจะปลอดภัย ทวีปเทียนเฉินจะปลอดภัย.... ป๊ะป๋า.... ต้องชนะมัน.... ป๊ะป๋าคือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก.... ป๊ะป๋าจะต้องเอาชนะมันได้.... ต้องชนะได้....”
หยุด.... เวลา!?
มองยังที่ห่างไกลอันสงบนิ่ง กระทั่งแสงยังไม่อาจฉายส่อง เย่หวูเฉินพลันรู้สึกอบอุ่นท่วมท้นภายในอันว่างเปล่า แผ่ไหลซึมซ่านไปยังทุกจุดทั่วร่าง.... น้ำตาบนใบหน้าระเหยหายไป เขายิ้มออกมาอย่างอบอุ่นและขอบคุณ จากสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง พลันเกิดปาฏิหาริย์แห่งความหวัง แม้เป็นเพียงความหวังอันเลือนราง หากไม่อาจมีความยินดีใดใหญ่ยิ่งกว่านี้ นี่คือของขวัญอันล้ำค่าที่สุด
“ซือเฉิน รอข้า.... เสวี่ยเอ๋อร์ รอข้า!”
เขากล่าวคำในใจอย่างเด็ดเดี่ยว เงยศีรษะขึ้นฟ้า สูดหายใจยาวและกล่าว “เซียงเซียง ไปกันเถอะ! ไปยังทวีปเทวะ! ไปหาเทพจักรพรรดิผู้นั้น!”
ในเมื่อเซียงเซียงกลับจากทวีปเทวะมาถึงที่นี่ได้ พลังมิติของนางย่อมถึงขั้นข้ามผ่านห้วงมิติ.... พลังมิติของเซียงเซียงบรรลุถึงระดับใด? พลังลึกลับของซือเฉินแท้จริงคืออะไร? เขาไร้เวลาให้ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ทุกสติจดจ่ออยู่ที่ทวีปปีศาจและเทพลึกลับดำ
ล้มเทพลึกลับดำ นี่คือโอกาสที่ซือเฉินมอบให้.... คือความหวังสุดท้าย! ความหวังสุดท้ายที่จะช่วยหนิงเสวี่ยและทุกอย่าง เอาชนะเทพลึกลับดำในเวลาสามชั่วโมง ใช้ทุกอย่างที่มี ใช้ทุกวิธีโดยไม่ลังเล! สุดท้าย โชคชะตาก็ไม่ได้โหดร้ายเกินไป
เซียงเซียงรวบรวมพลังมิติอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นแผ่แสงขาวออก มิติเคลื่อนตัด เวลาที่ใช้ยาวนานกว่าการเคลื่อนตัดมิติบนผืนทวีปเดียวกัน ผ่านไปครู่ใหญ่ เขากับเซียงเซียงปรากฎตัวอยู่เหนือบริเวณที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นวิหารเทวะ ตอนนี้มันกลายเป็นผืนว่างเปล่า จากพลังของเทพลึกลับขาวที่ฝ่าฝืนเจตจำนงค์ของสวรรค์ เขามองเห็นเทพจักรพรรดิลอยกายนิ่งงันอยู่ตรงนั้น.... ไม่ว่าจะเครื่องแต่งกายหรือกลิ่นอายของนาง ล้วนไม่ยากที่ผู้คนจะตระหนักรู้ถึงตัวตนของนาง
เทพจักรพรรดิผู้สูงส่งทรงอำนาจ ยามนี้กำลังเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด เมืองกงศูนย์กลางของทวีปเทวะถูกทำลาย กระทั่งต่อสู้กับเผ่าพันธุ์ปีศาจตลอดหลายปียังไม่เคยพินาศถึงปานนี้ เทพคุ้มกันตกตายทุกผู้ ตัวตนทรงอำนาจที่รั้งอยู่ล้วนตายหมด.... เมืองกงกลายเป็นว่างเปล่า ไม่เหลือแม้กระทั่งเศษซากเมืองที่ย่อยยับ
เย่หวูเฉินมองไปทางนาง ในขณะเดียวกัน นางตระหนักถึงเย่หวูเฉินได้ในทันที ดวงตาสาดประกายคมกล้ามองมายังเขา สำหรับนางแล้ว เย่หวูเฉินคือผู้ร้ายของทุกเรื่องราว หากไม่ใช่เพราะเขาพลันปรากฎกาย เทพลึกลับดำและขาวย่อมตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์ ทุกสิ่งจะอยู่ใต้การควบคุมของนาง เมืองกงจะไม่ถูกทำลาย นางจะไม่ถูกบีบคั้นให้ต้องเลือกหนทางที่ไม่เคยปรารถนา....
นางมิได้ลงมือทำลายเขา เวลานี้ นางเริ่มมองสำรวจเย่หวูเฉินอย่างจริงจัง ทั้งด้วยสายตาและจิตสัมผัส ตรวจสอบทุกสิ่งในตัวเขา
นี่คือมนุษย์จากทวีปเทียนเฉิน
แต่คนผู้นี้ เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาจริงๆหรือ?
มิใช่เผ่าพันธุ์ปีศาจที่บุกรุกวิหารเทวะ หากแต่เป็นคนผู้นี้ มนุษย์แห่งทวีปเทียนเฉินกลับบุกมาถึงนี่ได้ สังหารฉิงเทียนและคนอื่นๆ สังหารเย่หมิง เอาชนะเชียนจ้งและเสวี่ยเย่.... ตัวมันเป็นมนุษย์แบบใด เหตุใดจึงทรงพลังน่าสะพรึงเช่นนี้
เพื่อพวกนาง มันดั้นด้นจากทวีปเทียนเฉินอันไกลลับ บุกบั่นเอาชนะเหล่าเทพที่แข็งแกร่งสุด.... ไม่แปลกใจเลย ที่พวกนางยึดติดมันมากถึงเพียงนี้
......
ไม่ทราบเพราะเหตุใด เทพจักรพรรดิพลันพบว่าตนเองไม่อาจโกรธเขาได้ เมืองกงพินาศย่อยยับเพราะเขา หายนะร้ายแรงเกิดขึ้นเพราะเขา ความหวังใหญ่ที่สุดของทวีปเทวะถูกทำลายลงเพราะเขา เทพขุนพลและขุนพลศักดิ์สิทธิ์ถูกเขาสังหาร.... นางควรเกลียดเขาเข้ากระดูก ควรอยากสับร่างเขาเป็นชิ้นๆ ถึงจะถูกต้อง....
ทว่า พอคิดว่าเขายอมลำบาก ฝ่าฟันทุกอย่างมาจนถึงที่นี่ ทำเพื่อเฮยเย่และไป่เย่.... ลูกสาวของนาง
ในขณะที่นางเพื่อทวีปเทวะ กลับสละลูกสาวของตัวเองโดยไม่ลังเล เพิกเฉยต่อความเป็นตายของลูกสาว.... นางคู่ควรอันใดที่จะเกลียดชังเขา
“เจ้าชื่ออะไร?” นางเอ่ยถามเย่หวูเฉินจากที่ห่างไกล....
“เย่หวูเฉิน” จากน้ำเสียงของเทพจักรพรรดิ เย่หวูเฉินไม่รู้สึกถึงความเป็นปฏิปักษ์ใดๆ เขากล่าวตอบโดยไม่ลังเล
“เย่หวูเฉิน....” เทพจักรพรรดิทวนซ้ำเสียงเบา จดจำชื่อนี้ไว้มั่น จดจำว่านี่คือบุรุษผู้สร้างความสะเทือนไปทั้งสองโลก ก่อนหน้านี้ นางทราบถึงการมีอยู่ของเย่หวูเฉิน แต่ไม่สนใจว่าเขาชื่ออะไร นางและชาวทวีปเทวะเกือบทั้งหมดล้วนเคยชินกับการเหยียดหยันผู้คนแห่งทวีปเทียนเฉิน เนื่องจากชาวทวีปเทียนเฉินคือตัวแทนของความอ่อนแอและต่ำต้อย
“ท่านชื่ออะไร?” เย่หวูเฉินถาม
เผชิญหน้าคำถามกลับของเย่หวูเฉิน เทพจักรพรรดิชะงักงันอย่างเห็นได้ชัด นางคือเทพจักรพรรดิ ผู้ครองพลังสูงสุดแห่งทวีปเทวะ ผู้สืบทอดพลังแห่งเทพ ตัวตนที่อยู่สูงสุด ทรงอำนาจมากที่สุด มีผู้ใดหาญกล้าถามชื่อนางโดยตรงเช่นนี้
ทว่าบุคคลที่มิใช่คนของทวีปเทวะและกำลังอยู่ตรงหน้านาง เพื่อไป่เย่และเฮยเย่ เขามุ่งสู่ทวีปเทวะ ฆ่าเทพขุนพลและขุนพลศักดิ์สิทธิ์โดยไม่ลังเล บางทีสถานะเทพจักรพรรดิ ในสายตาเขาคงไม่ต่างจากคนธรรมดา พอคิดได้ดังนี้ เทพจักรพรรดิพลันหัวเราะหยันตัวเองเล็กน้อย
เห็นนางเงียบงัน เย่หวูเฉินมุ่นคิ้วลงเล็กน้อย “อะไรกัน ข้าบอกชื่อตัวเองกับท่านแล้ว ท่านก็ควรบอกชื่อของตัวเองกลับ นี่เป็นมารยาทพื้นฐานของผู้คน”
“เจียเสี่ยวหลัว” หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ เทพจักรพรรดิบอกนามของตนที่เกือบลืมไปนานแล้ว ลึกๆในใจนางไม่ต้องการเอ่ยถึงชื่อนี้ เพราะนามอันอ่อนด้อยไม่คู่ควรกับสถานะเทพจักรพรรดิแม้แต่น้อย
แน่นอนว่า เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าประหลาดพลันวาบผ่านใบหน้าของเย่หวูเฉินทันที เขากล่าวพร้อมยิ้มบาง “คิดไม่ถึงว่าเทพจักรพรรดิไม่เพียงเป็นสตรี แต่กระทั่งยังมีนามอันไพเราะอ่อนหวาน ท่านสมควรเป็นมารดาของเสวี่ยเอ๋อร์และทงซิน ใช่หรือไม่?”
เทพจักรพรรดิทราบว่าเสวี่ยเอ๋อร์และทงซินที่เขาเอ่ยถึงคือใคร แววตานางพร่าเลือนเล็กน้อย นางกล่าว “เจ้าคงกลับมาที่นี่เพื่อไต่ถามว่าเหตุใดข้าถึงส่งเทพลึกลับขาวไปยังทวีปเทียนเฉิน.... เมื่อครู่ ข้าสัมผัสได้ว่าไปเย่ฝืนผสานวิญญาณเข้ากับเทพลึกลับขาว หากนางทำแบบนั้น นางจะสามารถเชื่อมโยงชีวิตเข้ากับเทพลึกลับขาวได้ในช่วงเวลาสั้นๆ.... ตอนนี้ กลิ่นอายของนางและเทพลึกลับขาวยังคงอยู่ แต่ผลลัพธ์สุดท้ายย่อมไม่ต้องสงสัย สติและชีวิตของนางย่อมสลายไป.... หากเจ้าต้องการรักษาทวีปเทียนเฉินไว้ มีเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น คือฆ่านาง”
“ไม่!” เย่หวูเฉินสั่นศีรษะ เขากล่าว “ยังมีอีกหนึ่งทางเลือก.... คือฆ่าเทพลึกลับดำ!”
เทพจักรพรรดิ “.......!?”
จบเล่มที่เก้า.
