ไกลออกไป ในโลกอันสงบเงียบ
พื้นหญ้าเขียวขจี ต้นไม้เขียวชอุ่ม ลำธารไหลริน ดอกหญ้าเบ่งบาน ต่อให้สิ่งแวดล้อมรอบกายเปลี่ยนไปเพียงใด นางไม่สนใจทั้งสิ้น ตราบใดได้อยู่ข้างเขา นางล้วนปรารถนา
กอดอยู่แนบร่าง ฟังเสียงหัวใจเต้นแผ่ว ยามนี้หนิงเสวี่ยราวกับตกอยู่ในภวังค์ความฝัน
“ท่านพี่.... ท่านพี่....” นางส่งเสียงแผ่วเบา กระซิบซ้ำๆ นางกับเขาเผชิญความเป็นตายร่วมกันมามากมายนัก ช่วงแรกที่ได้พบกัน เขาลอบจากไปอย่างเงียบเชียบ นางติดตามจนพบและช่วยเขาไว้อย่างงมงาย หลังจากนั้น ทั้งสองร่วงลงสู่หุบเหวปลิดวิญญาณ เพื่อนางเขาสละตนเอง ยอมตกอยู่ใต้สถานการณ์สิ้นหวัง.... ภายใต้หุบเหวปลิดวิญญาณ หนิงเสวี่ยทนทรมานด้วยกลัวว่าเขาจะตายจากไปในช่วงสองปีนั้น.... ตอนนี้ ได้พบเขาอีกครั้งท่ามกลางความสิ้นหวัง ความรู้สึกจับใจแทบล้มล้างทุกครั้งที่เคยประสบมา
ในที่สุด โชคชะตาก็มิได้พรากทั้งสองให้แยกจากกัน กล่าวอีกอย่างหนึ่งคือ โชคชะตาของทั้งสองได้ผูกโยงกันมั่นคงตั้งแต่เริ่มต้น ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใด ล้วนไม่อาจตัดสายสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้
“ท่านพี่ นี่ข้าฝันอยู่หรือ.... ท่านพี่....”
เย่หวูเฉินยิ้มบางอย่างเสียไม่ได้ เขากล่าวอย่างอ่อนโยน “หากนี่เป็นความฝัน ก็สมควรเป็นฝันที่ไม่มีวันตื่น....”
หนิงเสวี่ยในอ้อมกอด ไร้รอยแผลเป็นยาวทั้งสองบนใบหน้าอีกต่อไป ยามนี้นางคือเทพธิดางามล้ำแห่งโลกอย่างแท้จริง แต่ต่อให้รูปโฉมเปลี่ยนไปอย่างไร หรือน้ำเสียงเปลี่ยนไปอย่างไร สิ่งหนึ่งที่ไม่มีวันเปลี่ยนไปนั้น.... คือหนิงเสวี่ยที่รักใคร่งมงายในตัวเขา.... คือหนิงเสวี่ยของเขาเพียงผู้เดียว
“อื้ม.... ท่านพี่” นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาพร่าเลือนสองข้างจับจ้องบุรุษที่อยู่ตรงหน้า สองบุคคลจากกันเพียงเดือนเดียว หากความรู้สึกราวกับผ่านไปนับพันปี แต่ต่อให้ผ่านไปถึงหมื่นปี ใบหน้าและทุกสิ่งของเขา ล้วนสลักฝังใจนางไว้ไม่มีวันลืม นางเอ่ยคำดุจคนละเมอฝัน “ท่านพี่ พวกเราจะไม่แยกจากกันอีกตลอดไป.... ใช่ไหม....”
เพราะประสบความทรมานจากการไม่ได้พานพบ นางจึงรู้ว่าอะไรคือความเจ็บปวดที่ไม่อาจทนได้ ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใด นางจะไม่แยกจากเขาอีก ภารกิจกลายเป็นสิ่งไม่สำคัญ อนาคตของของทวีปเทวะไม่สำคัญอีก เทพจักรพรรดิผู้มอบชีวิตให้ไม่สำคัญอีกต่อไป.... นับจากตอนนี้ มีเพียงปรารถนาอยู่รอดอันเห็นแก่ตัว มีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเขาเท่านั้น
เขามาที่นี่เพื่อนางจริงๆ บุกบั่นฝ่าวิหารเทวะมาเพื่อนาง.... ทั้งอันตรายและยากยิ่งดุจปีนขึ้นสวรรค์ เผชิญหน้าอุปสรรคเสี่ยงตาย.... ดังนั้น เพื่อพี่ชายนางแล้ว นางไม่อาจละทิ้งตัวเองได้
“อื้ม พวกเราจะไม่แยกจากกันอีก.... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่อาจแยกพวกเราได้.... รอข้าไปช่วยทงซิน แล้วเราจะกลับบ้านด้วยกัน.... ผู้ใดก็อย่าหวังพรากเจ้าไปจากข้าอีก” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทว่าเด็ดเดี่ยวอย่างยิ่ง
ทงซิน....
สองคำนี้พลันปลุกหนิงเสวี่ยขึ้นจากภวังค์ นางบิดตัวออกจากอ้อมแขนของเย่หวูเฉิน กล่าวด้วยเสียงตื่นตระหนก “ท่านพี่ พวกเราต้องรีบไปช่วยทงซิน นางปลุกเทพลึกลับดำและกลายเป็นร่างสติของมันแล้ว สามวัน.... หากในสามวันนี้ไม่สามารถช่วยนางออกจากเทพลึกลับดำได้ นางจะหลอมรวมเข้ากับเทพลึกลับดำตลอดไป ไม่อาจกลับมาได้อีก!”
“อะไรนะ!?”
ราวกับถูกน้ำเย็นรดราดศีรษะ เย่หวูเฉินพลันชะงักค้างไปทั่วร่าง ดวงตาแทบปริแตก เขาตระหนักในที่สุดว่าละเลยสิ่งใด.... ที่ผืนดินใต้วิหารเทวะ เขาเห็นหนิงเสวี่ยแต่กลับไม่เห็นทงซิน อีกทั้ง ที่นั่นยังมีเพียงหุ่นขาวขนาดใหญ่ ไร้หุ่นดำที่ชาวทวีปเทวะล้วนกล่าวถึง!
“ทงซินถูกส่งไปทวีปปีศาจ นางกับหุ่นเทพลึกลับดำอยู่ที่....”
เสียงของหนิงเสวี่ยหยุดชะงัก ราวกับนางฉุกคิดได้ถึงบางสิ่ง ใบหน้าขาวหิมะพลันกลายเป็นขาวซีด.... นางนึกเรื่องนี้ได้ในที่สุด หากเทพลึกลับดำมีสติตื่นขึ้นแล้ว แต่ไม่ปลุกเทพลึกลับขาวให้มีสติตื่นตามในทันที ผลลัพธ์ที่ตามมาจะน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
ตูม!!
ในที่ห่างไกล เกิดเสียงเลือนลั่นขนาดใหญ่ ผืนปฐพีไหวสั่นอย่างรุนแรง ฝูงนกกลุ่มใหญ่แตกฮือขึ้นจากทุ่งหญ้า เสียงระเบิดนี้ดังมาไกลมาก ทว่ากลับส่งผลกระทบมาไกลถึงที่นี่ เห็นได้ชัดว่าเป็นพลังน่ากลัวถึงเพียงใด!
ที่นั่น.... คือแหล่งที่มาของเสียง ห่างออกไปพันลี้ ใจกลางวิหารเทวะ!
“ยามที่สติของหุ่นเทพลึกลับตัวใดตัวหนึ่งตื่นขึ้น หากไม่รีบปลุกสติของหุ่นเทพลึกลับอีกตัวให้ตื่นขึ้นตาม มันจะเกิดสติขึ้นเองโดยอัตโนมัติ ทั้งยังเป็นสติที่บ้าคลั่ง.... ถึงตอนนั้น จะไม่มีใครหยุดเทพลึกลับที่บ้าคลั่งได้อีก.... ทุกสิ่งที่ขวางหน้าจะกลายเป็นศัตรูมัน....” หนิงเสวี่ยคุ้นค้นลงไปในความทรงจำที่ฝังลึก และกล่าวกระซิบ
เย่หวูเฉิน “!!”
ไกลออกไปทางเหนือ คือวิหารเทวะแห่งทวีปเทวะ
ทว่ายามนี้ ไม่มีวิหารเทวะอีกต่อไป
สรวงสวรรค์พังถล่ม เมืองกงแห่งเขตสวรรค์พังทลายด้วยพลังมหาศาล วิหารเทวะถูกปกป้องด้วยพลังเทพที่แข็งแกร่งสุด ทว่ายังคงย่อยยับในพริบตาด้วยพลังนี้ เงาทะมึนปกคลุมหัวใจทุกผู้คนในเมืองกงแห่งเขตสวรรค์ เป็นพลังยิ่งใหญ่เกินจินตนาการของพวกมัน
ผืนปฐพีสั่นไหว ทุกสิ่งเริ่มพังทลายด้วยแรงสะเทือนนี้ ในที่สุด ใจกลางของวิหารเทวะพลันปรากฎลำแสงสีขาวพุ่งทะยานขึ้นฟ้า แสงนี้สว่างโชติช่วงทั่วท้องฟ้าห่างไกล ในกลุ่มแสงขาวขนาดใหญ่นั้น มีเงามหึมาของหุ่นตัวหนึ่งที่ดูน่าขัน ทว่ายามเผชิญหน้ากับหุ่นตัวนี้กลับไม่มีผู้ใดขำออก.... ด้วยรูปลักษณ์ของมัน ด้วยพลังของมัน หรือนี่จะเป็น....
ตำนานกล่าวว่า นี่คือศาตราทรงพลังสูงสุดของทวีปเทวะ คือโล่ป้องกันที่แข็งแกร่งสุด อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันกลับยิงลำแสงสีขาวออกจากดวงตาทั้งสองข้าง ส่งไปยังผืนปฐพี
ตูม!!!
ลำแสงสีขาวสองสายกระทบพื้น แสงขาวหนาไม่กี่สิบเซนฯกลับสร้างแรงระเบิดทำลายล้างพื้นที่นับสิบๆกิโลเมตร เกิดแสงขาวสว่างจ้าปกคลุม ไม่ทราบมีคนมากเพียงใดที่ตาบอดลงด้วยแสงนี้.... โลกหล้ากลายเป็นแสงขาวบดบังตา นี่ไม่ใช่เพียงแสงธรรมดาเท่านั้น แต่ยังแฝงพลังแกร่งกล้าของธาตุแสง
เทพจักรพรรดิลอยร่างอยู่เหนืออากาศสูงเสียด จับจ้องพื้นที่ขนาดใหญ่ซึ่งถูกบดบังด้วยแสงขาว หลังจากแสงขาวกระจายหายไป พื้นที่บริเวณนั้นได้หายไปสิ้น.... ทุกชีวิต ทุกสิ่งก่อสร้าง ได้หายไป.... ไร้ร่องรอยใดๆหลงเหลือ ในนั้นมียอดฝีมือนับไม่ถ้วน ทว่าไม่มีผู้ใดสามารถต้านยันพลังแสงของเทพลึกลับได้
หุ่นเทพลึกลับ.... การดำรงอยู่ของมันคือการฝืนเจตจำนงค์ของสวรรค์ เทพจักรพรรดิในอดีต เพราะสร้างสิ่งนี้จึงถูกทัณฑ์สาหัสจากกฎเกณฑ์ของโกลาหล สิ่งนี้ควรกลายเป็นโล่ป้องกันที่แข็งแกร่งสุดของทวีปเทวะ ทว่าตอนนี้ มันกลับสร้างหายนะน่าสะพรึงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้น
หากดำเนินเช่นนี้ไปอีกหนึ่งเดือน.... ไม่สิ กระทั่งสิบวัน หรือไม่กี่วัน.... ทั่วทั้งทวีปเทวะย่อมถูกทำลายลงสิ้นด้วยน้ำมือของเทพลึกลับขาว ทุกสิ่งที่เปลี่ยนผัน ล้วนเกิดขึ้นจากมนุษย์ที่บุกรุกเข้ามาผู้นั้น มันชิงตัวองค์หญิงไป่เย่ พร้อมพรากสติของเทพลึกลับขาวออกไป
ยามนี้ หัวใจของเทพจักรพรรดิแทบหลั่งเลือด ความทุ่มเทพยายามหลายปี ความปรารถนาทุกอย่าง กลับแลกมาด้วยผลลัพธ์นี้
ร่างของเทพลึกลับขาวค่อยๆเคลื่อนไปเบื้องหน้า ทุกแห่งที่มันผ่าน ที่นั่นย่อยยับไร้ชีวิตเหลืออยู่ ตอนนี้ เมืองกงแห่งเขตสวรรค์ถูกทำลายลงแทบหมดสิ้น....
เทพจักรพรรดิ นางไร้ทางเลือกอื่นอีก.... ทำได้เพียงปล่อยให้ทุกสิ่งกลายเป็นฟองอากาศ
บางที เทพลึกลับดำขาวอาจไม่สมควรดำรงอยู่ กระทั่งไม่ควรปรากฎขึ้น มิฉะนั้นวันนี้ คงไม่เกิดหายนะหลังเทพลึกลับตื่นขึ้นได้เพียงชั่วเวลาสั้นๆ
เป็นแบบนี้....ก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยไป่เย่และเฮยเย่อาจได้อยู่ปลอดภัย บางที นี่อาจเป็นสวรรค์ที่ลงทัณฑ์ข้า
เทพจักรพรรดิถอดถอนใจอย่างเงียบงัน ในมือนางทอแสงขาวฉับพลัน วัตถุทรงกลมสีขาวปรากฎขึ้นลูกหนึ่ง นางหลับตาลง บีบลูกแก้วสีขาวในมือจนแตกออก.....
ทำลาย เปลี่ยนทุกอย่างกลายเป็นฟองอากาศ.... ให้หมดสิ้น....
หุ่นเทพลึกลับ จะไม่ปรากฎขึ้นอีก....
ทว่าราคาที่ต้องจ่าย คือแผ่นผืนทวีปหนึ่ง ที่ต้องเผชิญรับหายนะทำลายล้าง!
และมันเรียกว่าทวีปเทียนเฉิน!
ชั่วขณะที่ลูกแก้วขาวแตกออก เทพลึกลับขาวพลันหยุดการเคลื่อนไหว แสงขาวนับไม่ถ้วนร่วงหล่นจากหมู่เมฆ เข้าห้อมล้อมร่างมันด้วยกฎเกณฑ์หนึ่ง จากผนึกที่ฝังอยู่ในร่างมัน นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ใช้รับมือยามไร้ซึ่งหนทางใดแล้ว
แสงขาวยิ่งมายิ่งเข้มข้น ในที่สุด ร่างของหุ่นขาวเริ่มสั่นสะเทือนและพองออก มันพองออกหนึ่งเท่า.... สองเท่า.... ห้าเท่า.... สิบเท่า....
ธาตุแสงอันทรงพลังขยายใหญ่ขึ้นในร่างของมัน พลังแสงนี้น่าสะพรึงยิ่ง สรรพธาตุถูกขับไล่จากห้วงอากาศหลายสิบลี้ นี่คือพลังทำลายแห่งแสงสว่างไร้สิ้นสุด มันกำลังขยายตัวออกอย่างรวดเร็ว....
นี่คือสัญญาณของการระเบิด! หุ่นขาวกำลังใกล้ระเบิดแล้ว!
ซู่ม!!
ในพริบตานั้น แสงสว่างเจิดจ้าได้หม่นลง เทพลึกลับขาวได้หายไปจากอากาศ ถูกข่ายปราณส่งไปยังอีกห้วงมิติหนึ่ง
ท่ามกลางธาตุแสงที่ยังไม่สลายออกหมด เทพจักรพรรดิลอยกายนิ่งงันอยู่ลำพังตรงนั้น สีหน้าเลื่อนลอยมองไปยังเบื้องหน้า.... จบแล้วทุกสิ่งอย่าง ผลลัพธ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้น ล้วนยากที่นางจะยอมรับได้
คนผู้นั้น.... คือคนที่ไป่เย่และเฮยเย่เคยกล่าวถึง?
การปรากฎตัวของมัน เปลี่ยนทุกอย่างไปหมดสิ้น
ทว่า เพราะการปรากฎตัวของมัน ทวีปเทียนเฉินจึงเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ต้องถูกทำลายล้าง!
.....................
.....................
การขยายตัวของพลังแสงเจิดจ้า สามารถรู้สึกได้ชัดแม้อยู่ห่างออกไปพันลี้ หนิงเสวี่ยมองท้องฟ้าสว่างโร่ทางทิศเหนือ หัวใจกระเพื่อมไหวอย่างรุนแรง จากการเพิ่มขึ้นของพลังแสง เกิดความร้อนรนอย่างที่ไม่เคยเป็น นางขุดค้นความทรงจำอย่างรวดเร็ว สืบหาต้นตอของความรู้สึกร้อนรนนี้
ทันใดนั้น แรงกดดันหนักหน่วงจากที่ห่างไกลได้หายไป ราวกับเทพลึกลับขาวได้หายไปจากตรงนั้น เวลานี้เอง หนิงเสวี่ยราวกับถูกกระแสไฟ สองมือคว้าร่างของเย่หวูเฉินฉับพลัน ยึดกุมที่พึ่งหนึ่งเดียวของนางในตอนนี้
“เสวี่ยเอ๋อร์ มีอะไร....” เย่หวูเฉินยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหวาดกลัวของหนิงเสวี่ย เอ่ยถามอย่างกังวล
หนิงเสวี่ยเปิดปากและปิดลง ก่อนส่งเสียงอันสั่นเครือ “เพื่อป้องกันความล้มเหลวจากการปลุกหุ่นดำและหุ่นขาว เพื่อป้องกันหายนะที่อาจเกิดขึ้นกับทวีปเทวะ ในอดีต เทพจักรพรรดิรุ่นที่ 7 ผู้สร้างหุ่นดำและหุ่นขาว ได้ฝังผนึกสองชิ้นไว้ในร่างของหุ่นขาว ผนึกชิ้นแรกคือข่ายปราณเคลื่อนย้าย ผนึกอีกชิ้นหนึ่งคือผนึกทำลาย สามารถสั่งเทพลึกลับให้ขยายตัวและระเบิดออก.... หากปลุกเทพลึกลับแล้วล้มเหลว ผนึกสองชิ้นนี้สามารถส่งเทพลึกลับขาวไปยังอีกห้วงมิติหนึ่ง และทำลายมันในห้วงมิตินั้น.... หากเทพลึกลับขาวถูกทำลาย เทพลึกลับดำจะถูกทำลายตามไปด้วย พลังความมืดและความตายจะระเบิดออกทันที....”
“ท่านพี่.... ท่านพี่....” นางกอดเขาอย่างอ่อนแรง ร่างกายอ่อนยวบ “พลังระเบิดของเทพลึกลับขาวเพียงพอทำลายทั้งทวีปเทวะ.... ตำแหน่งที่มันถูกส่งไปในตอนนี้.... คือบ้านของข้าและท่านพี่.... ทวีปเทียนเฉิน....”
เย่หวูเฉิน “!!!!!!”
ทวีปเทียนเฉิน.... ทวีปเทียนเฉิน....
ทวีปเทียนเฉิน!!
