เย่หวูเฉินเก็บกระบี่ตัดดาราแล้วพุ่งไปข้างหน้าอย่างรีบร้อน กอดเสี่ยวโม่ไว้แน่นในอ้อมอก ที่สัมผัสผ่านร่างกายและฝ่ามือนั้น เป็นความเย็นเยียบอันน่ากลัว
“ท่านพ่อ....” พลังและสติของเสี่ยวโม่เหือดหายอย่างรวดเร็ว ยามนี้ราวกับคว้าเครื่องช่วยชีวิตไว้ นางหดร่างกอดเย่หวูเฉินไว้แน่น แทบจะแนบร่างตัวเองชิดติดกับร่างของเขา
“เสี่ยวโม่ ข้าอยู่นี่แล้ว อย่ากลัวเลย พวกเราจะออกไปเดี๋ยวนี้” ร่างกายเย็นจัดของเสี่ยวโม่ ทำให้เย่หวูเฉินไม่อาจอดห้ามความแตกตื่นในใจ เย็น.... เย็นเกินไปแล้ว ความเย็นนี้รุกรานอวัยวะภายในทั้งห้าส่วนของนาง แม้ว่านางมีพลังทมิฬอันแกร่งกล้า แต่การต้านทานยังคงไม่ใช่เรื่องง่าย
“ท่านพ่อ ข้าหนาว.... หนาวเหลือเกิน ท่านพ่อ กอดข้าไว้ที....”
เย่หวูเฉินกอดนางไว้ทั้งร่าง เรียกผ้าห่มหนาจากแหวนเทพกระบี่หุ้มร่างนางไว้ เพียงพริบตาผ้าห่มหนาก็เย็นจัด เย่หวูเฉินปลดปล่อยพลังธาตุอัคคีไม่ลดละ ทว่าทุกครั้งมันถูกข่มระงับลง
“ท่านพ่อ ข้ากำลังจะตายใช่ไหม? หรือว่า.... เพราะข้าทำไม่ดีเอาไว้ ดังนั้นจึงถูกลงโทษ....”
นางหดร่างคู้อยู่ในผ้าห่ม ในปากส่งเสียงที่แทบไม่ได้ยิน ผ้าห่มหนาไม่ได้สร้างความสบายใดๆให้แก่นาง นางเริ่มรู้สึกว่าโลหิตในร่างราวกับไม่อาจไหลเวียน มันค่อยๆแข็งตัวทีละน้อย
“....ไร้สาระน่า เจ้าคือลูกสาวของข้า นอกจากข้าแล้ว ไม่มีผู้ใดลงโทษเจ้าได้” เย่หวูเฉินกัดฟันกล่าวปลอบนาง ตอนนี้ที่เขากลัวมากที่สุดก็คือเสี่ยวโม่จะหมดสติ เพราะสถานการณ์ในยามนี้ หากนางหมดสติไปย่อมไม่อาจตื่นขึ้นมาได้อีก
เขาลอยร่างขึ้น มือแตะบนชั้นน้ำแข็งเหนือศีรษะ โคจรพลังหวูเฉินส่งเข้าไปจนลึก.... ส่งสติติดตามพลังหวูเฉินเข้าไปมากกว่าร้อยเมตร ปรากฎว่ามันยังคงเป็นผืนน้ำแข็งทั้งหมด.... ราวกับว่ากำลังติดตายอยู่ใต้ทะเลน้ำแข็ง
“ข้าไม่ควรฆ่าคนเลย ไม่ควรไม่ฟังคำของท่านพ่อ ไม่ควรรบกวนท่านพ่อกับอาเสวี่ยทำเรื่องผูกสัมพันธ์.... ท่านพ่อ....” นี่คือสตรีปีศาจที่มักไร้หัวใจ ยามนี้นางราวกับแมวเชื่องๆ ลืมตามองดูใบหน้าของเย่หวูเฉิน และกล่าวอย่างงมงาย “ท่านพ่อ.... ข้ากำลังจะตายจริงๆ.... แต่ว่า ข้าไม่อยากจากท่านเลย....”
“อืม.... มองข้า.... ท่านช่วยมองที่ข้าตลอดเวลา ได้ไหม?”
ชั้นน้ำแข็งหนาที่อยู่เบื้องบนทำให้เย่หวูเฉินรู้สึกสิ้นหวัง เหนือชั้นน้ำแข็งร้อยเมตรขึ้นไปไม่ทราบว่ายังหนาอีกกี่กิโลเมตร เขาเลิกดิ้นรน เพราะดิ้นรนไปก็มีแต่เปล่าประโยชน์เท่านั้น
อยู่ในสภาพแวดล้อมไร้อากาศเป็นเวลานาน ความรู้สึกเหนื่อยล้าและมึนงงจึงชัดขึ้น เขาถอนหายใจบาง กอดเสี่ยวโม่ไว้ในอ้อมอกอีกครั้งและกล่าว “มองข้า.... ไม่ต้องกลัวนะ เสี่ยวโม่ไม่ใช่คนชั่วร้าย เจ้าเป็นเด็กดีที่สุด.... ต่อให้ต้องตาย พ่อก็จะตายพร้อมเจ้า ดังนั้นไม่ต้องกลัวนะ ตกลงมั้ย?”
แววตาของเสี่ยวโม่เริ่มสูญเสียประกาย กระทั่งยังหม่นมัวลง นางสั่นศีรษะและตอบกลับอย่างอ่อนโยน “ข้าไม่อยากให้ท่านพ่อตาย.... ไม่อยาก....”
น้ำแข็งบางลามขึ้นใต้เท้าของเสี่ยวโม่ ทว่าครั้งนี้ น้ำแข็งไม่ถูกขจัดด้วยพลังทมิฬที่อ่อนโทรมลง มันลามขึ้นจากเท้า จากนั้นค่อยๆลามขึ้นข้างบน บริเวณข้อเท้าของนางค่อยๆถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็ง
“เสี่ยวโม่.... ข้าไม่ควรพาเจ้ามาที่นี่เลย” แม้ถูกกั้นด้วยผ้าห่มหนา แต่เขายังคงรู้สึกได้ถึงร่างเย็นเยียบดุจน้ำแข็งของเด็กหญิง หัวใจราวกับถูกแท่งน้ำแข็งทิ่มแทง เจ็บปวดจนยากระงับ
“ท่านพ่อ ข้ามีท่านอยู่ข้างๆ ต่อให้ข้าตกตายทันที ก็นับว่ามีความสุขแล้ว.... ข้าไม่อยากให้ท่านพ่อตายเลย.... ไม่อยาก....”
ติ้ง!
น้ำแข็งบางอีกชั้นปกคลุมเท้าของเสี่ยวโม่ ทำให้ชั้นน้ำแข็งหนาขึ้นกว่าเดิม
เย่หวูเฉินมองตามเสียงไปที่เท้าเสี่ยวโม่ ในขณะเดียวกัน หัวใจที่เจ็บปวดก็กระตุกวูบขึ้นมาทันที
ใต้เท้า!
จุดแรกที่ไม่อาจต่อต้านคือเท้า อุณหภูมิด้านล่างต่ำกว่าด้านบน ทั้งยังคล้ายกับว่าเพียงระยะห่างสั้นๆ อุณภูมิที่เปลี่ยนไปกลับไม่ใช่เล็กน้อย เป็นอุณหภูมิที่ต่างกันขอบเขตใหญ่ เห็นได้ชัดว่า.... แหล่งกำเนิดความเย็น ห่างไปไม่ไกลจากใต้เท้า!
หัวใจของเย่หวูเฉินปั่นป่วน ตะโกนที่ข้างหูเสี่ยวโม่ “เด็กดี.... ไม่ต้องกลัวนะ เจ้าอย่าพึ่งหลับ พ่อจะรีบพาเจ้าออกไปทันที มองข้า อย่าพึ่งหลับตา!!”
เขานำเสี่ยวโม่ไว้ด้านหลัง คันศรบาปวิบัติปรากฎขึ้นในมือ เมื่อครู่เขาใช้ท่า ‘แยกฟ้าผ่าปฐพี’ จนพลังหมดไปกว่าครึ่ง ตอนนี้เขาส่งพลังหวูเฉินลงไปในชั้นน้ำแข็งใต้เท้า เสาะหาตำแหน่งที่แน่นอนอย่างรวดเร็ว ระงับจิตใจและควบรวมพลังคันศรบาปวิบัติด้วยความเร็วสูงสุด
“ศรแยกฟ้าสังหารโลหิต.... จะต้องทำสำเร็จ!!”
“ฮ่าห์!!”
แสงโลหิตสว่างท่วมในอากาศ พื้นที่เล็กๆที่เกิดจากท่า ‘แยกฟ้าผ่าปฐพี’ ของกระบี่ตัดดารากำลังสั่นไหว แสงโลหิตแหวกตัดอากาศ ส่งเสียงหวีดแหลม เจาะจมลงไปเบื้องล่าง....
ซู่มมมมม....
แม้ว่าศรแยกฟ้าสังหารโลหิตจะใช้เวลานานในการรวบรวมพลัง แต่ความรุนแรงของมันนับว่าห่างไกลจากแยกฟ้าผ่าปฐพี อีกทั้งพลังยังมุ่งลงที่จุดเดียว พลังทำลายของมันจึงยิ่งน่ากลัวอย่างยิ่ง เมื่อถูกแสงโลหิตกระทบ ชั้นน้ำแข็งหนาก็ถูกทำลายด้วยพลังไร้ต้าน เกิดหลุมลึกสิบเมตรที่ใต้เท้า แสงโลหิตยังสว่างมาถึงน้ำแข็งด้านบน
พอไร้ชั้นน้ำแข็งกั้นขวาง อุณภูมิโดยรอบก็ลดฮวบลงจนใกล้ถึงศูนย์องศาสัมบูรณ์ จากหลุมใต้เท้านั้น มีแสงสีฟ้าจางๆเรืองขึ้นมา เย่หวูเฉินมองลงไป และพบว่าในหลุมน้ำแข็งยาวนั้น มีวัตถุทรงกลมลอยอยู่เปล่งแสงสีฟ้าของน้ำแข็ง
มุกสีฟ้าปรากฎขึ้นในสายตา ความเย็นไร้คำบรรยายแผ่กระทบร่าง กระทั่งเย่หวูเฉินที่ไม่เกรงกลัวความเย็นยังรู้สึกเย็นเยียบจับใจ ความเย็นระดับนี้ ย่อมเป็นความเย็นระดับสุดขั้ว ไม่เพียงทำให้ร่างกายเย็นเยียบเท่านั้น แต่ยังเย็นยะเยือกไปถึงวิญญาณ
ชั้นน้ำแข็งบางปกคลุมร่างของเสี่ยวโม่ทันที มันค่อยๆยับยั้งพลังทมิฬของเสี่ยวโม่ มีเสียงเจ็บปวดแผ่วออกจากปากนาง กระตุกรัดหัวใจของเย่หวูเฉิน เขากอดเสี่ยวโม่ไว้แน่นทันที ร่างกายลอยลงไปเบื้องล่าง จนกระทั่งหยุดลงตรงหน้าแสงรัศมีสีฟ้า ยื่นมือออกคว้าวัตถุทรงกลมที่มีขนาดเล็กกว่าฝ่ามือ
มันเป็นเพียงมุกเล็กๆ.... แต่คิดไม่ถึงว่ามันคือรากกำเนิดของความเย็นน่าหวาดหวั่น รากกำเนิดต้องห้ามที่ทำให้ตอนเหนือของอาณาจักรชางหลานกลายเป็นหิมะและน้ำแข็ง!
เย่หวูเฉินคว้ามันไว้มั่น คาดหวังว่ามือตัวเองจะหยุดยั้งความเย็นเสียดแทงของมันได้ แต่อย่างไรก็ตาม ความคาดหวังพลันกลายเป็นห่างไกล มุกที่อยู่ใกล้ๆในมือนี้ ยังคงแผ่ความเย็นรุนแรง
“ท่านพ่อ.... ข้าหนาว.... หนาว....”
เย่หวูเฉินร้อนรนเผาไหม้ พยายามเก็บมันเข้าสู่แหวนเทพกระบี่ ทว่าแหวนเทพกระบี่เพียงเปล่งแสงอ่อนคราหนึ่ง และมุกยังคงนอนนิ่งอยู่ในมือ ยังคงปลดปล่อยความเย็นอย่างน่ากลัว
เขาค้นพบรากกำเนิดน้ำแข็ง พบสิ่งที่เขาต้องการค้นหา แต่กลับไม่อาจป้องกันเทพน้ำแข็งแห่งความตาย เสี่ยวโม่ตัวเย็นจัดลงเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงที่เกิดขึ้นในมือ เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองกำลังฉีกออก
ช่า.......
ช่า.......
ในสายตาที่สั่นไหว เขายกมือขึ้นในระดับดวงตาตนเองและเสี่ยวโม่ แบมือออกช้าๆ มองดูมุกเล็กๆในมือ มองแสงน้ำแข็งสีฟ้าเย็นกัดที่มันปล่อยออกมาอย่างเงียบงัน
ในเมื่อ.... ร่างกายของข้าไม่กลัวความเย็น.... เช่นนั้น บางทีร่างกายของข้าอาจต่อต้านความเย็นของมันได้ เสี่ยวโม่จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก
ครั้งนั้นเขาตอบรับว่าจะเป็นพ่อของนาง ดังนั้นนางจึงเป็นลูกสาว.... เช่นเดียวกับซือเฉิน ซือเฉินเกิดมาพร้อมความเจ็บปวด อยู่ในโลกทารุณที่คนธรรมดาไม่อาจจินตนาการได้ถึงสองปี ระหว่างเวลานั้น เขาผู้เป็นบิดากลับไม่เคยทราบถึงตัวตนของลูกสาว แต่ซือเฉินไม่โทษว่าเขา ทั้งยังเป็นฝ่ายเข้าหาและกอดเขาไว้แน่น ใช้พลังฟื้นฟูดวงตาราวปาฏิหาริย์.... ทำให้เขารู้ว่าตนเองมีลูกสาวแสนดี เขาติดค้างต่อซือเฉินมากเกินไป ดังนั้น เขาจะยอมปล่อยให้เสี่ยวโม่ลูกสาวอีกคนต้องเจ็บปวดได้อย่างไร
ผลลัพธ์ต่อจากนี้ไม่สำคัญอีก ไหนเลยเขาจะยอมปล่อยให้เสี่ยวโม่ตกตายทรมานต่อหน้าเขาได้
นางไม่ยอมเป็นเพื่อนกับเขา และเลือกเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ แทน หลังจากที่นางโดดเดี่ยวมานานเกินไป ความปรารถนาในใจจึงเข้มข้น เมื่อเขาตอบตกลงเป็นพ่อของนาง จึงสมควรปกป้องนางโดยไร้เงื่อนไข ดูแลนางประดุจลูกสาวตนเอง เป็นหนึ่งในคนสำคัญของครอบครัว
เขากำมุกในมือมั่น แววตาแน่วแน่ ม่านตาของเสี่ยวโม่หดลีบลงทันที เพราะเขาส่งมุกเข้าปากและกลืนลงไป
“ท่านพ่อ!”
เสี่ยวโม่แตกตื่นแทบสิ้นสติ นางเปิดริมฝีปากที่แข็งเย็นไปแล้ว และเปล่งเสียงตะโกน
ช่าาา!!!
ร่างกายของเย่หวูเฉินถูกครอบคลุมด้วยแสงสีฟ้าเข้มข้นทันที แสงสีฟ้าบดบังร่างของเย่หวูเฉินจนหมดสิ้น เสี่ยวโม่ได้แต่มองอย่างสิ้นหวัง นางรู้ดีว่าเย่หวูเฉินไม่กลัวความเย็น และรู้ว่าเหตุใดเขาจึงเลือกกลืนมันลงไป.... เขาพยายามตัดรากกำเนิดความเย็นนี้ออก ยอมแลกทุกอย่างโดยไม่ลังเลเพื่อช่วยชีวิตนาง
“ท่านพ่อ.... ท่านพ่อ....”
....................
....................
