“มุกจิตวารี? มันคือมุกจิตวารี.... ไม่แปลกเลยที่มันน่ากลัวถึงเพียงนี้”
หนึ่งในเป้าหมายที่เสี่ยวโม่มายังทวีปเทียนเฉินคือมุกจิตวารี ดังนั้นนางจะไม่ทราบชื่อนี้ได้อย่างไร มุกจิตวารีคืออีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้นางติดอยู่ในทวีปเทียนเฉิน ยามนี้เมื่อได้ยินชื่อของมุกจิตวารี นางไม่เกิดอารมณ์ปั่นป่วนเท่าใดนัก เพราะเป้าหมายและความปรารถนาของนาง ตอนนี้เปลี่ยนไปหมดแล้ว
“ไม่แปลกใจเลยที่ตอนนั้นพวกข้าหามันไม่พบ ที่แท้มันก็ซ่อนอยู่ในสถานที่น่าหวาดหวั่น ต่อให้พวกข้ารู้ว่ามันอยู่ที่นั่น ก็ย่อมไม่มีปัญญาเอาไปได้” นางเอ่ยแผ่วเบาและยิ้มแย้ม “ท่านพ่อเก่งกาจจริงๆ.... ไม่แปลกเลยที่ข้าไม่อาจหาวิธีเอาพลังมาจากมุกมังกรอัคคี ที่แท้ก็ต้องกินมันลงไป”
ร่างของเสี่ยวโม่สว่างด้วยแสงสีแดง มุกอันแผดร้อนปรากฎขึ้นในมือนาง นางชูขึ้นตรงหน้าเย่หวูเฉิน “ท่านพ่อ นี่คือมุกมังกรอัคคี ฮี่ๆ! ถ้าท่านกินมันลงไป จะต้องร้ายกาจมากกว่าเดิมแน่”
เย่หวูเฉินสั่นศีรษะด้วยรอยยิ้ม “ของแบบนี้ไม่อาจกินส่งเดชได้ หากพ่อกินมันลงไป ชะตาอาจจะขาดได้”
“เอ๋? ทำไมล่ะ....”
“เพราะมันต้องสมัครใจ” น้ำเสียงของเย่หวูเฉินแผ่วลง ถอนหายใจบางคราหนึ่ง “มุกจิตวารีสมัครใจมอบพลังให้กับข้า และกลายเป็นแก่นกำเนิดพลังวารีในตัวข้า”
เย่หวูเฉินหันกายและผลักมือออก แท่งน้ำแข็งขนาดร้อยเมตรงอกจากพื้นพุ่งขึ้นฟ้า จากนั้นถล่มลงมาอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นกลุ่มหิมะตามการเคลื่อนมือของเย่หวูเฉิน
“ท่านพ่อเก่งกาจจริงๆ....”
“นี่เป็นพลังที่มุกจิตวารีมอบให้กับข้า เมื่อมันอยู่ในร่างกาย ข้าสามารถใช้พลังธาตุวารีออกได้โดยไม่ต้องควบกลั่น สามารถใช้ออกได้โดยตรงเพราะมันเป็นพลังของข้าแล้ว มุกจิตวารีทรงพลังธาตุน้ำสูงสุดในโกลาหล ดำรงอยู่มาไม่ทราบว่ากี่ปี พลังของมันลึกล้ำไม่อาจหยั่งวัด นั่นหมายความว่า พลังธาตุวารีของข้าไม่มีวันหมดสิ้น ต่อให้อยู่ในห้วงมิติที่ไร้ธาตุใดๆ ข้าก็ยังสามารถปล่อยธาตุน้ำได้อย่างอิสระ”
พลังวารีที่ไม่มีวันหมดสิ้น.... ภายใต้พลังของมุกจิตวารี พลังธาตุวารีของเย่หวูเฉินได้ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ พลังโกลาหลทะลวงสู่ขั้นที่ห้าโดยตรง เทียบกับพลังในทวีปเทียนเฉิน คือการบรรลุขอบเขตเทวะ สามารถปลดปล่อยพลังธาตุวารีระดับเทวะได้.... อีกทั้งยังไม่มีหมดสิ้น นั่นหมายถึง เขาสามารถใช้เวทย์วารีระดับสูงสุดได้โดยไม่เหนื่อยล้า ความน่ากลัวย่อมจินตนาการได้ ต่อให้เขาผู้เดียวเผชิญกับทัพอันเกรียงไกร โดยไม่ต้องออกแรงใดๆก็สามารถใช้คลื่นน้ำทับท่วมได้
อย่างไรก็ตาม ขณะที่มุกจิตวารีมอบพลังให้กับเย่หวูเฉิน จิตสำนึกของมันก็สูญสลายลง เพราะการที่มันสัมผัสได้ถึงการมีตัวตน และรับรู้ได้ถึงความรัก กลับเป็นได้เพียงหายนะอันเจ็บปวดสำหรับมัน เพราะมันต้องทนโดดเดี่ยว เจ็บปวดในความไม่ยุติธรรมตลอดกาล พลังของมันมหาศาลเกินไป ทว่าความปรารถนากลับเหมือนมนุษย์ธรรมดา ขณะที่ตัวมันเป็นเพียงสิ่งของที่ไม่มีใครสนใจ
“หากข้ากลืนมุกมังกรอัคคีลงไป ไม่เพียงไม่อาจใช้พลังของมันได้ แต่วันหนึ่งยังย่อมบาดเจ็บเพราะพลังของมันกำเริบ”
“อา” แม้ว่าเสี่ยวโม่ไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน แต่ถ้อยคำของเย่หวูเฉินทำให้นางไม่กล้ารบเร้าให้เขากินอีก นางลดมุกมังกรอัคคีในมือลง ครุ่นคิดเล็กน้อยและยื่นให้เย่หวูเฉิน “ท่านพ่อ ข้ามอบสิ่งนี้ให้กับท่าน ท่านพ่อเป็นผู้เก่งกาจ จะต้องรู้วิธีใช้มันแน่”
แม้ว่าจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวในทวีปเทียนเฉินมากว่าร้อยปี แต่เสี่ยวโม่ไม่เคยหยุดค้นหามุกเซียนทั้งสี่ วารี , อัคคี , วายุ และ ปฐพี เพราะนางอยากใช้พลังของมันเพื่อกลับไปยังทวีปปีศาจ ทว่าวารี , วายุ และปฐพี ทั้งสามมุกเซียนนี้ นางไม่เคยพบเจอร่องรอยของพวกมัน เพียงทราบที่อยู่ของมุกมังกรอัคคีเท่านั้น หลังจากที่นางรบกับสองเทพธิดาดำขาวและใช้คำสาปแห่งมิติและเวลา พลังของนางได้ลดลงจนไม่อาจต่อกรกับมังกรเพลิงฟ้า เข้าหามันล้วนไม่ต่างจากแส่หาความตาย นางจึงซ่อนตัวไม่เผยข่าวว่าตัวเองยังมีชีวิต เมื่อเวลาผ่านไป หลังจากที่มังกรเพลิงฟ้ามอบพลังของมันให้กับเย่หวูเฉิน นางจึงฉวยโอกาสนั้นสังหารมัน และนำมุกมังกรอัคคีออกมา สามปีต่อจากนั้น นางเสาะหาทุกวิธีที่จะใช้พลังของมุกมังกรอัคคี
ทว่าในยามนี้ นางไม่สนใจมุกมังกรอัคคีเม็ดนี้อีก เนื่องจากนางไม่คิดที่จะกลับไปแล้ว หากมุกมังกรอัคคีเม็ดนี้สามารถมอบพลังให้กับเย่หวูเฉินได้เช่นเดียวกับมุกจิตวารี นางย่อมมีความสุขอย่างมาก
ตอนแรกนางเรียกหา “ท่านพ่อ” ด้วยความกระดากอยู่บ้าง แต่ตอนนี้นางเรียกได้อย่างปลอดโปร่ง โดยไม่ทันรู้ตัว นางได้ถือว่าตัวเองเป็นลูกสาวของเขาจริงๆ กระทั่งแววตายังเทิดทูนดุจลูกสาวที่มองบิดา ปรารถนาติดตามอยู่ใกล้ชิด งมงายลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ ราวกับหัวใจได้ผูกติดเข้ากับเขาจนไม่อาจตัดขาด
ตอนที่นางเอ่ยคำว่า “พ่อข้าตลอดไป” ในใจนางก็ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว.... นางจะไม่จากเขาไปไหน ต่อให้พ่อแม่แท้ๆที่ทิ้งนางไว้มาตามกลับทวีปปีศาจ นางก็จะไม่กลับไป นอกจากเขาจะกลับไปด้วย
นางเลิกคิ้วขึ้น แย้มกล่าวอย่างมีความสุข “นี่คือของขวัญชิ้นแรกที่ข้ามอบให้ท่านพ่อ ท่านพ่อชอบหรือเปล่า?”
เขายื่นมือรับมุกมังกรอัคคี ชั่วขณะที่สัมผัสมัน เขารู้สึกได้ถึงความร้อนแผดเผา ความเข้มข้นของธาตุอัคคีแตะระดับสูงสุด เกินจินตนาการจนไม่อาจบรรยาย อย่างน้อย หากพลังอัคคีที่ซ่อนอยู่ปลดปล่อยออกมา บางทีทั่วทั้งทวีปเทียนเฉินอาจกลายเป็นขุมนรกอัคคี
“อื้ม ข้าชอบมาก.... แล้วเสี่ยวโม่อยากได้อะไรเป็นของขวัญล่ะ?” เย่หวูเฉินยิ้มถาม
“ข้าอยาก.... ให้ท่านพ่อกอดข้า ข้ารู้สึกง่วงนอนมาก อยากพักผ่อนในอ้อมแขนของท่านพ่อ” เสวี่ยโม่กางแขนออกด้วยรอยยิ้ม
เย่หวูเฉินอุ้มเสี่ยวโม่ขึ้น เสี่ยวโม่ปรับท่าทางให้สบายในอ้อมอกของเย่หวูเฉิน พอหยุดกล่าวคำเพียงไม่นาน ความอ่อนล้าก็ท่วมท้นจนไม่อาจลืมตาต่อได้อีก นางหลับไปทันที
เย่หวูเฉินเคลื่อนมือกำจัดความเย็นที่รุกรานร่างนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จำกัดอันตรายที่อาจเกิดในอนาคต จากนั้นนำนางกระโดดลงไป กลับสู่วังสตรีหิมะที่อยู่เบื้องล่าง
“ท่านพี่ ท่านรู้สึกว่ามันอุ่นขึ้นนิดๆบ้างรึเปล่า?”
“ใช่แล้ว ข้ากำลังจะพูดถึงอยู่พอดี ตอนนี้มันอุ่นขึ้นเล็กน้อย” เสวี่ยอู่มองขึ้นไปบนฟ้า กล่าวด้วยความมึนงง สำหรับคนทั่วไปแล้ว การเปลี่ยนแปลงอุณหภมิถือเป็นเรื่องปกติ ทว่าอุณภูมิตอนนี้เปลี่ยนไปเล็กน้อยจนแทบไม่อาจรู้สึก แต่เสวี่ยซินและเสวี่ยอู่อาศัยอยู่ที่นี่มากว่าสิบปี ระหว่างสิบปีนี้อุณภูมิไม่เคยเปลี่ยน ดังนั้นอุณภูมิที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยนี้ พวกนางจึงสัมผัสได้ทันที
มีเงาร่างหนึ่งร่วงลงมาจากฟ้า ตกลงมาอยู่ข้างๆพวกนาง เสวี่ยซินและเสวี่ยอู่ตกใจในคราแรก แต่เมื่อเห็นร่างนั้นก็ก้มศีรษะลง เรียกเสียงเบาอย่างเอียงอาย “นายน้อย”
เสวี่ยเฟยเยี่ยนเมื่อเห็นเย่หวูเฉินกับเสี่ยวโม่ ก็ชะงักค้างอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรีบร้อนออกจากวังน้ำแข็ง ตรงเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับส่งเสียงร้อนรน “เจ้า....กลับมาแล้ว เสี่ยวโม่น้อย นาง?” สายตานางกวาดผ่านทั่วร่างของเย่หวูเฉิน เมื่อไม่พบร่องรอยบาดเจ็บใดๆก็คลายใจลง แต่หัวใจยิ่งมายิ่งสงสัย เย่หวูเฉินและเสี่ยวโม่ถูกส่งไปโดยหยกเทพหิมะ ตอนนี้ผ่านไปเพียงสิบนาที ทำไมทั้งสองถึงถูกส่งกลับมาแล้ว?
นางย่อมคิดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาสั้นๆเพียงสิบนาที ทั้งร่างกายของเย่หวูเฉิน รวมถึงทั้งหัวใจของเสี่ยวโม่ ได้เปลี่ยนไปอย่างใหญ่หลวง
“เสี่ยวโม่ถูกความเย็นกัด นางจำเป็นต้องพักผ่อน เฟยเยี่ยนช่วยปรุงยาขับไล่ความเย็นให้เสี่ยวโม่ได้รึเปล่า?”
“ถูกความเย็นกัด?” ด้วยพลังของเสี่ยวโม่ กลับทำให้นางถูกความเย็นกัดได้.... สถานที่แห่งนั้น นับว่าเย็นจัดสุดขั้วอย่างแท้จริง
“เจ้าถูกส่งไปที่ไหน.... ฟู่ว ยอดดวงใจน้อยผู้นี้ ทำให้ข้าตกใจกลัวนัก” เสวี่ยเฟยเยี่ยนยกมือขึ้นทาบอก ในใจยังคงมีความกลัวอ้อยอิ่ง
“สถานที่แห่งนั้นไม่อาจไปได้แล้วในวันหน้า ตอนนี้อย่าพึ่งกล่าวอะไร หากท่านอยากฟัง คืนนี้รอเงียบๆก่อนแล้วข้าจะเล่าให้” เย่หวูเฉินเผยรอยยิ้มลึกลับ
“ทำไมล่ะ เห? รอให้ถึงกลางคืน.... หรือว่าพี่หญิงต้องไปหาเจ้าถึงห้องนอน เจ้าถึงจะยอมเล่า?” เสวี่ยเฟยเยี่ยนหัวเราะคิกคัก นางพบว่าเย่หวูเฉินคล้ายกับมีบางอย่างเปลี่ยนไป แตกต่างจากก่อนหน้านี้ แต่ไม่ว่านางจะสำรวจอย่างไรก็ไม่อาจระบุความแตกต่างได้ มันเป็นเพียงความรู้สึกเลือนรางเท่านั้น
เสวี่ยซินและเสวี่ยอู่เหมือนจะคิดถึงบางอย่าง ใบหน้าบอบบางร้อนผ่าว สองคนก้มศีรษะลง หัวใจเต้นรัวด้วยความอาย
“ซินเอ๋อร์ อู่เอ๋อร์ คืนนี้อยู่ด้วยกันกับพี่หญิง พวกเราเป็นพี่น้องที่สุดยอดอยู่แล้ว” เสวี่ยเฟยเยี่ยนสีหน้าดูกำกวม กล่าวถ้อยทำที่ทำให้ให้เสวี่ยซินและเสวี่ยอู่แทบจะหันหน้าวิ่งหนีออกไป สองคนทำได้เพียงยืนหน้าแดงฉ่าอยู่ตรงนั้น หนึ่งคำก็ไม่กล้ากล่าว ไม่ว่าจะเป็น “เจ้าค่ะ” หรือ “ไม่เจ้าค่ะ” ก็ตาม
“ที่แห่งนี่ หลังจากนี้คงไม่หนาวเย็นอีกแล้ว” เย่หวูเฉินเอ่ยเสียงแผ่วเบา ทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนที่เสวี่ยเฟยเยี่ยนสร้างขึ้น ถ้อยคำของเขาดึงความสนใจของพวกนาง เย่หวูเฉินหันกายมาและกล่าว “เฟยเยี่ยน น้องหญิงทั้งสอง พวกเจ้าอยากออกไปจากที่นี่พร้อมข้าหรือไม่?”
“พี่หญิงคุ้นเคยที่จะใช้ชีวิตในที่แห่งนี้ โลกภายนอกนั้นไม่เหมาะกับข้า หากเจ้าจำเป็นต้องไป พี่หญิงจะรอเจ้ากลับมาอยู่ที่นี่.... จื่อเมิ่งภรรยาเจ้าก็อยู่ที่นี่ ข้าไม่เชื่อว่ายอดดวงใจน้อยจะยอมแพ้กับเรื่องนี้” เสวี่ยเฟยเยี่ยนทราบมานานแล้วว่าเขาต้องถามคำถามนี้ไม่ช้าก็เร็ว และนางก็ได้เลือกคำตอบไว้แล้ว
“พวกเรา.... จะอยู่กับท่านจ้าววัง” เสวี่ยซินและเสวี่ยอู่ตอบพร้อมกัน ไม่ว่าอย่างไร พวกนางก็ไม่อาจตัดสายสัมพันธ์ระหว่างพวกนางกับเสวี่ยเฟยเยี่ยน หากนางไม่ออกไป พวกนางก็จะไม่ออกไปเช่นกัน
“ตกลง” เย่หวูเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ และยิ้มกล่าว “งั้นข้าจะอยู่ที่นี่สักช่วงหนึ่ง บางครั้ง ข้าเองก็อยากอยู่ที่นี่ตลอดไป”
เขามองไปยังทางทิศอาณาจักรเทียนหลงที่อยู่ห่างไกล ทุกอย่างที่เขาเตรียมการไว้เป็นเวลานาน บัดนี้กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
.......................
.......................
