สามร้อยล้าน เงินมหาศาลเช่นนี้ราชตระกูลต้าฟงย่อมไม่อาจสิ้นเปลืองได้ ยิ่งยามนี้อยู่ในช่วงสงครามระหว่างสองอาณาจักร ทรัพยากรที่ต้องใช้ในการรบยังเพิ่มขึ้นมาก ไม่อาจสูญเงินเปล่าในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ สามร้อยล้านตำลึง.... ไม่ทราบว่าใช้สนับสนุนทหารได้มากเพียงใด
ในโถงประมูลเกิดเสียงอื้ออึงทันที ทุกคนมองไปที่ฟงหลิงด้วยสีหน้าซับซ้อน เพียงเพื่อต้องการเอาชนะรอยยิ้มของโฉมงาม รัชทายาทต้าฟงถึงกับยอมจ่ายสามร้อยล้านโดยไม่เสียดาย คนมากมายได้แต่กล่าวว่ารัชทายาทผู้นี้สิ้นหวังแล้ว บ้างก็บอกว่าสุดแสนโรแมนติก บางคนบอกว่าเหนือการหยั่งคาด บ้างก็ว่าไร้ข้อสงสัย ความรักที่เขามีต่อเย่ฉุ่ยเหยา ไม่อาจประเมินค่าเป็นตัวเงินได้
ฟงหลิงมองไปทางเย่หวูเฉิน หัวคิ้วขยับชิดเล็กน้อย สายตาจดจ้องรอดูการตอบสนองของเย่หวูเฉิน ราคา 300 ล้าน ราชตระกูลต้าฟงยังจ่ายไหว แต่ตระกูลเย่ย่อมไม่มีทาง! อย่างน้อยก็ในตอนนี้ นอกจากจะขายกิจการของตระกูล และหยุดส่งเสบียงและเครื่องสนับสนุนทุกอย่างไปยังกองทัพตระกูลเย่
“ฮี่ ฮี่” เย่หวูเฉินยิ้มอารมณ์ดี โบกพัดในมืออย่างสบายใจ ขณะพัดอยู่ก็ตะโกนออกไปช้าๆ “เหมือนเดิม ข้าเย่หวูเฉินจะอยู่เหนือฟงหลิงตลอดกาล แต่ข้าไม่อยากสิ้นเปลืองมาก ดังนั้น.... 300 ล้าน กับอีกหนึ่งตำลึง”
ผู้คนในฉากแทบกระอักเลือด แม้เพิ่มเพียงหนึ่งตำลึง แต่ฐานราคาก็อยู่ที่ 300 ล้าน กลับบอกว่าไม่อยากสิ้นเปลือง ซื้อหินหนึ่งก้อนมีราคาพอซื้อได้ทั้งเมือง ยังมีหน้าบอกว่าไม่อยากสิ้นเปลืองอีกหรือ!?
หากต้องจ่ายเงิน 300 ล้านจริงๆ ตระกูลเย่ย่อมต้องสะเทือนหนัก แต่แปลกที่เย่หวูเฉินยังคงไม่ล้มเลิกอย่างไร้เหตุผล เย่ฉุ่ยเหยาผู้เป็นพี่สาวยังคงสงบปลอดโปร่ง ไม่เอ่ยวาจาสักคำมาตั้งแต่ต้น ไร้ทีท่าห้ามปรามเย่หวูเฉินใดๆ สายตาที่มองเย่หวูเฉินบางครั้งอ่อนโยนดุจหิมะละลาย ไหนเลยผู้คนจะรู้ว่าสำหรับเย่ฉุ่ยเหยาแล้ว ไม่ว่าเขาจะสร้างปัญหาแบบใด เขาย่อมมีเหตุผลเสมอ นางจะไม่ขัดขวางใดๆ จะคอยมองเขาอยู่เงียบๆ ใช้พลังอ่อนแอของตน คอยช่วยเหลือเขาให้มากที่สุด
เวลานี้ เฉียนก่วนก่วนผู้เงียบงันนอกจากตอนเอ่ยปากเพิ่มราคา จู่ๆมันก็หันศีรษะมา มองเย่หวูเฉินด้วยสายตาแปลกๆและพยักหน้ากล่าว “นายน้อยตระกูลเย่มีอารมณ์เป็นเลิศ ทุ่มเทสุดตัวเพื่อหยกแดงครามสมุทรประจิม มีความรักไม่เป็นรองผู้ใด หยกแดงครามสมุทรประจิมชิ้นนี้ ข้าขอยอมแพ้ต่อนายน้อยเย่”
ในโถงประมูลเกิดเสียงอื้ออึงทันที
ถ้อยคำของเฉียนก่วนก่วนฟังดูเป็นธรรมชาติอย่างมาก หากไม่นับเรื่องก่อนหน้า ราวกับว่ามันเป็นคนดีที่ยอมลงให้กับตระกูลเย่.... ทว่าก่อนที่จะกล่าวคำนี้ มันจงใจเพิ่มราคาขึ้นสูงเทียมฟ้า จนราคาแตะระดับ 300 ล้าน ฉับพลันมันกลับยอมแพ้ทันที นี่มันแผนร้ายชัดๆ
“ฮี่ ฮี่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าเองก็ขอถอนตัวด้วยเช่นกัน หยกแดงครามสมุทรประจิม ตกเป็นของนายน้อยเย่แล้ว หวังว่านายน้อยเย่จะไม่ลืมราคา 300 ล้าน กับอีกหนึ่งตำลึง” สีหน้ากังวลของฟงหลิงคลายออกในทันใด หัวคิ้วยังคลายออก เผยยิ้มบางเยาะเย้ยอยู่ในที
หลังจากแตกตื่นชั่วสั้นๆ สองคนที่อยู่ข้างฟงหลิงก็พ่นลมหายใจโล่งอกในที่สุด มุมปากเผยรอยยิ้มลึกลับอันบางเบา ในห้องโถงเกิดเสียงอื้ออึงดังขึ้นกว่าเดิม
“300 ล้าน 1 ตำลึง นับหนึ่ง!”
“300 ล้าน 1 ตำลึง นับสอง!”
“300 ล้าน 1 ตำลึง นับสาม!”
“ประเสริฐ! หยกแดงครามสมุทรประจิมหนึ่งเดียวในโลกนี้ ตกเป็นของนายน้อยเย่!”
ค้อนทองทุบลงบนโต๊ะ จบการประมูลหยกแดงครามสมุทรประจิม สุดท้ายผู้ที่คว้าไปครองคือเย่หวูเฉิน โดยมีราคาอยู่ที่.... 300 ล้าน กับอีกหนึ่งตำลึง!
เวลานี้ กระทั่งคนโง่ยังดูออก ฟงหลิงตั้งใจปล่อยให้เย่หวูเฉินยั่วยุตั้งแต่แรก จากนั้นยอมแพ้ต่อเย่หวูเฉิน ยิ่งกว่านั้น ยังย้อนศรคืนอย่างทารุณ.... เย่หวูเฉินและตระกูลเย่ต้องแบกรับค่าใช้จ่ายกว่า 300 ล้าน!
เย่หวูเฉินต้องการหยกแดงครามสมุทรประจิมอย่างนั้นหรือ? แน่นอนว่าไม่ใช่ เพราะการเสนอราคาก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าเขาทำไปเพียงเพื่อยั่วยุฟงหลิง และต่อให้เขาต้องการมันจริงๆ ย่อมไม่มีทางจ่ายราคาสูงเทียมฟ้าเช่นนี้ เงิน 300 ล้าน ตระกูลเย่ย่อมไม่มีทางจ่ายได้ในเวลาอันสั้น การยั่วยุกลายเป็นแผนย้อนคืนตัวเอง นายน้อยตระกูลเย่ผู้โด่งดังประมูลของชนะแต่ไม่มีเงินจ่าย ตระกูลเย่คงกลายเป็นที่หัวเราะของผู้คน ชื่อเสียงโด่งดังของเขาย่อมสะเทือนไม่น้อย
ระหว่างประมูล เฉียนก่วนก่วนกลายเป็นตัวกระตุ้นชั้นดี หากไม่ใช่เพราะมันเพิ่มราคาบ้าเลือดหลายครั้ง ราคาคงไม่ได้น่ากลัวถึง 300 ล้าน หลังจากมันเพิ่มราคาดีเดือด จู่ๆมันก็ถอนมือกลับ เช่นเดียวกับฟงหลิงที่ถอนตัวออก หลังจากบรรลุวัตถุประสงค์ของมันแล้ว
ในห้องโถงเริ่มผุดเสียงกระซิบกระซาบ เรื่องที่คุยกันคงนึกภาพออก บรรยากาศกลายเป็นซับซ้อน ผู้คนรอดูปฏิกิริยาของเย่หวูเฉิน ต่อให้ตระกูลเย่มีปัญญาจ่ายเงินมหาศาล แต่ก็ไม่มีทางใช้ซื้อหยกชิ้นนี้ ยิ่งในเวลาเช่นนี้ยิ่งไม่มีทาง เพราะอาณาจักรเทียนหลงกำลังทำสงครามอยู่กับอาณาจักรต้าฟง
อย่างไรก็ตาม ผู้คนไม่พบอาการแตกตื่นใดๆของเย่หวูเฉิน เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย และยิ้มให้ซีเหมินชิงบนเวที “พี่ซีเหมิน หวูเฉินขยับตัวได้ลำบาก รบกวนท่านช่วยส่งสมบัติล้ำค่าให้กับหวูเฉินได้หรือไม่? ในนามของตระกูลเย่ หวูเฉินขอรับรองว่า เงิน 300 ล้าน 1 ตำลึงนี้ จะจ่ายให้ไม่ขาดตกแม้แต่ตำลึงเดียว!”
“นายน้อยเย่กล่าวหนักเกินไปแล้ว เหตุใดจะไม่ได้” ซีเหมินชิงยิ้มกว้าง หยิบหยกแดงครามสมุทรประจิมขึ้นมา จากนั้นสะบัดข้อมือเล็กน้อย แสงฟ้ากลุ่มหนึ่งสว่างงดงามกลางอากาศ ถูกสายลมโชยพัดไปทางเย่หวูเฉินอย่างอ่อนโยน เย่หวูเฉินยื่นมือคว้ากลุ่มแสงฟ้าไว้ในมือ สัมผัสถึงความผ่อนคลายที่แผ่ลามเข้ามา
เย่หวูเฉินกางมือออก แสงฟ้าเมื่ออยู่ในมือจึงมองเห็นได้ชัดกว่าตอนที่อยู่ไกลๆ เป็นแสงดุจมายาที่พริ้วไหว อาบชะโลมหัวใจและจิตวิญญาณ สายตาของหนิงเสวี่ยถูกดึงดูด เช่นเดียวกับเย่ฉุ่ยเหยาที่มองตรึง เป็นเวลาเนิ่นนานไม่อาจถอนสายตา
“สวยหรือเปล่า?” เย่หวูเฉินวางหยกแดงครามสมุทรประจิมลงตรงหน้าเย่ฉุ่ยเหยาและถามอย่างนุ่มนวล คล้ายลืมสถานการณ์ในตอนนี้โดยสิ้นเชิง น้ำเสียงอ่อนโยนยังผ่านไปถึงหูทุกผู้คน
“สวยมาก” เย่ฉุ่ยเหยาตอบกลับอ่อนโยน
เย่หวูเฉินพยักหน้า จากนั้นส่ายศีรษะ “แม้จะสวยกว่านี้ ก็ไม่อาจเทียบพี่หญิงของข้าได้.... แสงฟ้าตลอดกาล คือสัญลักษณ์แทนรักนิรันดร์ ไม่ว่าจะเป็นรักในครอบครัวหรือรักใดๆ....”
เย่หวูเฉินคลี่สายสร้อยสีฟ้าบางที่ผูกมากับหยกแดงครามสมุทรประจิม จากนั้นดึงตัวเย่ฉุ่ยเหยาให้เข้ามาใกล้ สวมสร้อยหยกแสงฟ้านิรันดร์ลงบนลำคอขาวหิมะของนาง จากนั้นมองยังดวงตานางและกล่าวอย่างนุ่มนวล “ตอนนี้ มันเป็นของพี่หญิงและของข้าแล้ว เป็นสัญลักษณ์แทนความรักที่ข้ามีให้กับพี่หญิง ว่าจะไม่มีวันวอดสลายไปตลอดกาล”
ม่านตากระจ่างใสทอประกายแรงกล้าทันที ทันใดนั้น ประกายตาอันเด่นล้ำถูกครอบคลุมด้วยหมอกหนา สะท้อนแววพร่ามัวอันน่าหลงใหล....
ความลับเรื่องเย่หวูเฉินไม่ใช่บุตรชายตระกูลเย่ ย่อมไม่อาจเปิดเผยออกมาได้โดยตรง ดังนั้น นางจึงทำได้เพียงเป็นพี่สาวในนามของเขาตลอดไป อดีตนางเคยหลบเลี่ยง แต่สามปีก่อนเย่หวูเฉินไม่หวั่นเกรงอันตราย เดินทางไกลตรงสู่ต้าฟง บุกเข้าไปยังราชวังต้าฟง ชิงตัวนางจากงานอภิเษกสมรสกับฟงหลิง แรงทัดทานในใจนางสลายไปสิ้น นางสาบานว่าจะไม่หลบเลี่ยงเย่หวูเฉินอีกต่อไป.... แต่นางไม่อาจไม่กังวลถึงอนาคตตัวเอง เพราะนางยังคงเป็นพี่สาวของเขา
วันนี้ เขาอยู่ต่อหน้าผู้คน สวมสร้อยหยกแดงครามสมุทรประจิมอันเป็นสัญลักษณ์แห่งรักนิรันดร์ให้กับนาง เปิดเผยความรักในใจโดยไม่ปิดบัง ผู้คนที่ได้ฟังล้วนแต่คิดว่า นี่คือความรักลึกซึ้งระหว่างน้องชายกับพี่สาว แต่นางรู้ว่ารักที่เขาพูดถึงนั้นหมายถึงรักแบบใด....
พอแล้ว เพียงพอแล้วจริงๆ นับแต่วันนี้ นางไม่จำเป็นต้องกังวล , หวาดกลัว หรือลังเลสิ่งใดอีก ต่อให้นาง.... ทำได้เพียงมองเขาทั้งชีวิต นางก็จะยิ้มโดยไร้ความเจ็บปวด เพราะเขาได้พูดความในใจออกมาชัดเจนแล้ว
บรรยากาศโดยรอบกลายเป็นเงียบสนิทในพริบตา ไม่มีใครคาดคิดว่าหยกแดงครามสมุทรประจิมที่เย่หวูเฉินประมูลชนะได้ เขาจะมอบให้กับพี่สาวตัวเอง
แปะ! แปะ! แปะ....
ซีเหมินชิงปรบมืออยู่บนเวทีช้าๆ เสียงปรบมือนี้ทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ทันที ทั่วโถงประมูลเกิดเสียงปรบมือเป็นแผ่นผืน มอบให้กับเย่หวูเฉินและเย่ฉุ่ยเหยา.... พวกเขานึกย้อนไปเมื่อสามปีก่อน เย่หวูเฉิน ‘ตกตาย’ หลังสังหารเทพสงคราม ต้นเหตุเรื่องนี้ไม่ใช่เพราะพี่สาวของเขาหรือ? เย่ฉุ่ยเหยาแต่งออกสู่อาณาจักรต้าฟง เย่หวูเฉินกลับถึงตระกูลแล้วได้ยินข่าว เขาจึงเดินทางตลอดวันตลอดคืน พันลี้ไม่มีหยุดฝีก้าวมุ่ง ตรงสู่อาณาจักรต้าฟง บุกเข้าไปในราชวัง ทำร้ายองค์รัชทายาท ลักพาตัวองค์จักรพรรดิ สุดท้ายทำลายกองทัพนับหมื่น ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพื่อพี่สาวของเขาหรอกหรือ....
ลุ่มลึกและลึกซึ้ง ผู้คนไม่อาจห้ามหัวใจให้หวั่นไหว ยามนี้ ทุกการกระทำของเย่หวูเฉิน รวมไปถึงทุกถ้อยคำ ล้วนทำให้ผู้คนอบอุ่นจับใจ ความรู้สึกนี้ลึกล้ำเหนือการประเมินค่า ผู้คนทำได้เพียงปรบมือเพื่อระบายอารมณ์ตื้นตันออกจากใจ
เย่หวูเฉินปาดหยดน้ำตาที่ไหลออกมาเงียบงันบนใบหน้านาง ยิ้มบางให้นางอย่างอบอุ่น จากนั้นหันศีรษะไปทางซีเหมินชิงและกล่าวเสียงกระจ่างชัด “พี่ซีเหมิน ครั้งนี้หวูเฉินไม่ได้นำเงินติดตัวมาพอ หากท่านเชื่อถือในหวูเฉิน หวูเฉินขอใช้นามแห่งตระกูลเย่เป็นหลักประกัน หลังจากนี้อีกสามวัน ข้าจะส่งคนนำเงิน 300 ล้าน 1 ตำลึง มาชำระตระกูลซีเหมิน ขอให้ทุกคนในที่นี้เป็นพยานได้”
“นี่....” ซีเหมินชิงลังเลชั่วขณะและกล่าว “นายน้อยเย่ ขออภัยที่ข้ากล่าวตามตรง หยกแดงครามสมุทรประจิมชิ้นนี้แม้จะล้ำค่า แต่ราคาแท้จริงของมันไม่ได้สูงสุดกู่ถึงเพียงนั้น นายน้อยเย่ต้องการจะ....”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า....” เย่หวูเฉินหัวเราะร่า พลางยกมือขึ้นขัด “พี่ซีเหมินกล่าวผิดแล้ว อย่างที่รัชทายาทต้าฟงกล่าวไว้ นั่นแหละถูกต้อง รักนิรันดร์ย่อมไม่อาจประเมินค่า ตราบใดที่พี่หญิงของข้าชอบ และทำให้นางมีความสุขได้ ราคา 300 ล้าน ย่อมนับว่าเล็กน้อย” เขาหยุดเสียงลง เงยศีรษะขึ้นและกล่าวเป็นนัย “ไม่เหมือนใครบางคน ที่ในสายตาเห็นความรักด้อยค่ากว่าเงิน 300 ล้าน”
