เย่หวูเฉินเลิกคิ้วขึ้น ค่อยๆลุกออกจากเบาะ เคลื่อนเท้าไปปรากฎยืนอยู่ข้างฮั่วฉุ่ยโหรว นางเห็นเพียงเงาร่างสีขาววาบผ่านเข้ามา ร่างของนางถูกกอดไว้แน่น ไม่ทราบว่าวงแขนนั้นเอื้อมจับอยู่ตรงจุดใด...
“ตอนนี้ เจ้ายังอยากตะโกนอยู่หรือไม่?”
นั่งลงบนเตียงนุ่ม ร่างของฮั่วฉุ่ยโหรวแทรกอยู่ระหว่างขาทั้งสองของเย่หวูเฉิน แขนของเขาโอบรัดเอวของนางไว้แน่น
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮั่วฉุ่ยโหรวถูกกอดโดยบุรุษในลักษณะนี้ นางตอบสนองรุนแรงในฉับพลัน ขณะที่นางขัดขืนดิ้นรนเพื่อเป็นอิสระ เย่หวูเฉินก็ประทับจูบที่ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของนาง เขาสูดกลิ่นอ่อนหวานจากริมฝีปาก นอกจากหนิงเสวี่ยแล้ว เขาก็ไม่เคยลิ้มรสริมฝีปากของสตรีอื่นใด เขาเริ่มหลงใหลกับมันยิ่งนานยิ่งไม่อาจหยุดยั้งตนเอง
ฮั่วฉุ่ยโหรวสติขาวโพลน ม่านตาใสดุจแก้วของนางไร้จุดรวมศูนย์ ราวกับจิตวิญญาณของนางถูกพรากไป ยินยอมให้เขาล่วงละเมิดตน ขณะที่เย่หวูเฉินถอนริมฝีปากออกจากจูบ นางยังคงมองเขาอย่างว่างเปล่า ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
ในที่สุดนางก็ก้มศีรษะลง ค่อยๆพิงศีรษะกับอกของเย่หวูเฉิน นางเริ่มสะอึกสะอื้นเบาๆ หัวไหล่สั่นสะท้านเล็กน้อย นางเหมือนสาวน้อยคนบาป ทำได้เพียงร้องไห้ระบายความอัดอั้นและรู้สึกผิดในใจ
จูบแรกของนางถูกพรากไปโดยเขาในสถานการณ์พิกล นอกจากความรู้สึกผิดแล้ว นางยังรู้สึกเสียใจ เพราะได้สูญเสียบางสิ่งที่สำคัญ นางกระทั่งลืมว่ากำลังอยู่ในอ้อมแขนเขา จิตใจนางจดจ่ออยู่ที่บุรุษผู้ช่วงชิงจูบแรกของนางไป ผู้ที่ทำให้นางรู้สึกราวกับว่าตนเองไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องอีกต่อไป
น้ำตาเริ่มชะโลมเปียกผ่านเสื้อผ้า ทำให้เขาพลันตระหนักว่าน้ำตาของสตรีสมควรเรียกว่า “ท่วมท้น” เขาไม่ได้กล่าวคำใดนอกจากโอบกอดนางไว้อย่างอ่อนโยน ปล่อยให้นางเสียน้ำตาเพื่อจูบแรกที่เสียไป
เพียงแต่เรื่องนี้กลับเป็นเรื่องที่ใช้เวลานานมาก เมื่อเบียดชิดร่างกับสตรีที่อ่อนนุ่มกระทั่งเขายังมีปฏิกิริยาตอบสนองเล็กน้อย เมื่อเสียงร้องไห้ของนางสงบลง เย่หวูเฉินเชยคางงามของนางขึ้นแล้วกล่าวเบาๆ “ไม่ร้องไห้แล้วหรือ? เช่นนั้นเรามาทำกันอีกที”
เขาโน้มกายไปข้างหน้า ประกบเข้ากับริมฝีปากเชอรี่อีกครั้ง มือเบื้องหนึ่งเคลื่อนไปบนหน้าอกนางอย่างเงียบงัน ประทับจับลงบนอกนุ่มเต็มฝ่ามือ สำหรับดรุณีน้อยอายุ 16 ปี มีขนาดถึงเพียงนี้นับว่าน่าประทับใจ
การจู่โจมระลอกใหม่ทำให้ฮั่วฉุ่ยโหรวดิ้นรนอย่างสุดแรงอีกหน แต่ไม่ว่านางจะพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลุดออกจากอ้อมแขนของเขาได้เลย เพราะนางสูญเสียเรี่ยวแรงไปกับการร้องไห้เมื่อครู่นี้ เย่หวูเฉินไม่สนใจที่นางขัดขืน เขากำลังหมกหมุ่นอย่างหนักกับการลิ้มรสนาง มือของเขาเค้นคลึงหน้าอกนางเบาๆ สัมผัสความอบอุ่นละมุนดุจหยกรวมไปถึงหัวใจที่เต้นแรงของนาง มือน้อยๆนุ่มนวลทั้งสองข้างทุบตีบนอกเขาอย่างไร้พลัง ในที่สุดนางก็หมดเรี่ยวแรงและตกลงสู่อ้อมอกของเขาอย่างหมดหนทาง
ฮั่วฉุ่ยโหรวหยุดดิ้นรน ราวกับลูกแกะน้อยรอโดนเชือด ยอมให้เย่หวูเฉินเสพสัมผัสของเหลวในปากนาง นางกระทั่งหยุดต่อต้านฝ่ามือที่จับกุมบนหน้าอกของนาง มีเพียงดวงตาที่น้ำตาไหลริน นางแทบหยุดหายใจขณะที่ดึงริมฝีปากนุ่มนวลออกจากปากเขา นางพิงศีรษะกับอกเขาอีกครา หลับตาฟังเสียงหัวใจเขา
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว เจ้าจะกลายเป็นลูกแมวหากยังร้องต่อไป” เย่หวูเฉินลูบสัมผัสใบหน้านางอย่างทะนุถนอม แตะมือบนใบหน้าที่เปียกน้ำตา นางทรมานกับความรู้สึกผิดและยามนี้นางปลดปล่อยน้ำตาที่เก็บสำรองไว้ทั้งหมดออกมา
“ทำไมท่านถึงต้องเอาเปรียบข้าอยู่เรื่อย?” นางพึมพำแผ่วเบา น้ำเสียงของนางยังสะอื้นอยู่เล็กน้อย
“เพราะว่าชั่วชีวิตนี้ เจ้าถูกลิขิตให้ถูกข้ารังแก และเจ้าต้องเป็นของข้าเพียงผู้เดียว” เย่หวูเฉินกล่าวพลางลูบผมนางอย่างอ่อนโยน
“แต่ว่าข้าหมั้นหมายแล้ว...”
“เจ้าต้องการยกเลิกการหมั้นเพื่อข้าหรือไม่?” เย่หวูเฉินกล่าวเสียงเบา เบาจนแทบไม่ได้ยิน
ฮั่วฉุ่ยโหรวเคลื่อนมือน้อยๆไปบนอกเขา กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงชวนฝัน “ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ ยามที่ข้าหลับตา สิ่งเดียวที่ข้านึกถึงก็คือท่าน...ข้าคงถูกมนต์สะกดของท่านแล้วใช่ไหม? แล้วตอนนี้ท่านทำแบบนี้กับข้า ข้าจะสามารถอยู่ร่วมกับบุรุษอื่นได้อย่างไร....”
ยังคงเป็นหญิงสาวที่จริงจังไม่เปลี่ยนแปลง ส่วนนี้ของนางเป็นสิ่งที่เย่หวูเฉินชื่นชมอย่างที่สุด ด้วยเหตุนี้ เขาจึงใช้วิธีการแบบนี้เพื่อบังคับให้นางตัดสินใจ
เขาหัวเราะอย่างพึงพอใจ “เด็กดี ข้าบอกเจ้าแล้วว่าตราบใดที่เจ้าต้องการ ตราบนั้นเจ้าจะเป็นของข้าเย่หวูเฉินตลอดไป พ่อของเจ้าต้องยอมรับ ตระกูลหลินต้องยอมรับด้วยเช่นกัน จงอย่าคิดมากและอย่ากังวลสิ่งใด ข้าจะจัดการทุกอย่างด้วยตนเอง จากนี้ไป ทุกความเสน่ห์หาของเจ้าจะต้องเป็นของข้าเพียงผู้เดียว เจ้าเข้าใจหรือไม่?”
“อืม...” นางตอบกลับเสียงเบา ยินยอมเหมือนลูกแมว
“ท่านจะ...เอามือออกไปก่อนได้ไหม?” ฮั่วฉุ่ยโหรวหน้าแดง ฝ่ามือที่เค้นคลึงหน้าอกขวาของนางราวกับมีพลังเวทย์มนต์ ทำให้นางรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วทั้งกาย รวมทั้งทำให้บางสิ่งบนหน้าอกนางตั้งชันขึ้นโดยที่นางไม่ยินยอม
“ตกลง”
เย่หวูเฉินเคลื่อนมือออก แต่ก่อนที่ฮั่วฉุ่ยโหรวจะทันได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขากลับควานมือเข้าไปในอกผ่านเสื้อผ้าที่ลุ่ยออกในขณะที่นางไม่ทันได้ตั้งตัว ตอนนี้เขากุมจับหน้าอกละมุนกับฝ่ามือโดยตรงและสัมผัสเล่นอย่างนุ่มนวล
ฮั่วฉุ่ยโหรวส่งเสียงเล็กๆ ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่แล้วยิ่งอ่อนระทวย นางบิดร่างเพราะสัมผัสนั้นเกินกว่านางจะทานทนไหว ความรู้สึกแปลกไม่เคยเป็นทำให้หัวใจนางสับสน แต่นางไม่ได้ต่อต้านใดๆ ท้ายที่สุดนางก็ถูกเขาพิชิตโดยสมบูรณ์ นางไม่ต่อต้านเขาอีกต่อไปและแทนที่ด้วยความโอนอ่อนผ่อนตามอย่างเชื่อฟัง
“หน้าอกของ เสี่ยวโหรวโหรว ช่างดึงดูดใจจริงๆ ข้าไม่อาจปล่อยไปได้เลย...เจ้าจะให้ข้าเล่นกับมันทุกวันได้หรือไม่?” เย่หวูเฉินก้มลงถาม นิ้วมือบีบดึงตรงจุดปลายอย่างเบามือ
ฮั่วฉุ่ยโหรวทั่วร่างสะท้านอยู่เล็กน้อย ไม่กล้าเงยศีรษะขึ้น นางเพียงใช้น้ำเสียงเบาราวกับยุงกล่าวคำ “จากนี้ไปข้าเป็นของท่าน ท่านจะทำอันใดก็แล้วแต่ท่าน”
มืออีกเบื้องหนึ่งดึงกระโปรงยาวของนางขึ้น เผยให้เห็นขาขาวดั่งหยกสลักเสลา ฝ่ามือเขาเคลื่อนจากน่องดึงกระโปรงขึ้นมา ลูบสัมผัสต้นขาลื่นละมุนขึ้นลงอย่างทะนุถนอม
ฮั่วฉุ่ยโหรวทั่วร่างแข็งเกร็ง สองขาของนางพยายามเบียดชิดติดกันแน่น หัวใจของนางเต้นกระหน่ำรุนแรง คล้ายรอเวลาให้เขาเข้ารุกล้ำดินแดนต้องห้าม แต่ฝ่ามือนั้นยังคงสัมผัสเรียวขาของนางอย่างรื่นรมณ์ ลูบไล้เพียงท่อนขาและไม่ล่วงล้ำเข้ามาใกล้เคียง
ลูบสัมผัสต่อเนื่องอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดเย่หวูเฉินก็ปล่อยหญิงสาวที่ให้ความร่วมมือและเชื่องเชื่อ อุ้มร่างที่ไร้เรี่ยวแรงวางบนเตียงด้านหลังเขา ค่อยๆจูบประทับริมฝีปากนาง เย่หวูเฉินยิ้มและกล่าว “พักผ่อนเถอะ ข้าจะไปรอพ่อของเจ้ากลับมา เมื่อเขากลับมาแล้ว ข้าจะพูดกับเขาและเสนอการแต่งงาน”
ฮั่วฉุ่ยโหรวพยักหน้าช้าๆ สายตาของนางจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของเขา จนกระทั่งเขาหายลับจากสายตาไป
ในห้องกลับกลายเป็นว่างเปล่าเมื่อเหลือนางอยู่เพียงลำพัง ทั้งๆที่อยู่ในห้องตามลำพังมาโดยตลอดหลายปี นางกลับรู้สึกเสียใจและอ้างว้างอย่างที่ไม่เคยเป็น เพราะยามนี้นางไม่ใช่ตัวของตัวเอง หัวใจนางได้ผูกสัมพันธ์อย่างไม่อาจไถ่ถอน ชั่วขณะที่เขาจากไป นางอยากร้องเรียกและบอกเขาว่าอย่าจากไป...
