เย่หวูเฉินไม่อาจปิดซ่อนความร้อนรน เขาพุ่งขึ้นไปบนฟ้าดุจวิหคตัวใหญ่ บินไปยังทิศทางที่ฉู่จิงเทียนชี้ไป สายตากวาดมองลงมาเบื้องล่าง ไม่ปล่อยให้สิ่งใดหลุดรอดสายตา
ไม่นานนัก เขาก็เห็นคนผู้หนึ่งที่ทำให้หัวใจกระตุกวูบ แม้ไม่เห็นใบหน้าชัดเจน แต่จากเรือนผมและลักษณะนางย่อมเป็นสตรี รวมไปถึงการแต่งกายของนางนั้น.... เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ.... นี่ไม่ใช่เครื่องแต่งกายของทวีปเทียนเฉิน แต่เป็นของโลกในความทรงจำ!
เย่หวูเฉินลอยร่างลงจากกลางอากาศ เซียวรั่วรู้สึกถึงบางสิ่ง นางหยุดฝีเท้าลง เงยหน้าขึ้น ชั่วขณะที่เย่หวูเฉินลอยร่างลงมาต่อหน้า สายตาของทั้งคู่สบกัน
“เจ้ามาจากโลกใช่มั้ย?” เย่หวูเฉินถามตรงเข้าประเด็นทันที มองดวงตานางและรอคอยคำตอบ ต่อให้นางตอบว่า ‘ไม่’ เขาก็ไม่เชื่อว่าตนเองจะเข้าใจผิดพลาด
ม่านตาของหญิงสาวสั่นไหว สายตามองไล้ไปตามใบหน้าเขา ค่อยๆไล่ลงมามองตามร่างกาย สุดท้ายหยุดอยู่ที่ใบหน้า เป็นเวลาเนิ่นนานไม่อาจกล่าวคำ
นางยื่นมือออก ฝ่ามือขาวนวลมีรูปถ่ายอยู่ใบหนึ่ง.... ใช่ มันคือรูปถ่าย เป็นรูปถ่ายที่ไม่ควรมีอยู่บนโลกนี้
ในรูปถ่ายนั้น มีเด็กสองคนอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งอายุราว 6-7 ขวบ ร่างกายเห็นได้ชัดว่าผอมบางและอ่อนแอ สีหน้าขาวซีดผิดปกติ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้านั้นกลับไร้ตำหนิ โน้มนำผู้คนที่ได้เห็นเกิดความรู้สึกอบอุ่นขึ้นในหัวใจ ที่พิงอยู่ด้านขวาเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผมสั้น หน้าตาน่ารักไร้ที่เปรียบ ร่างกายละมุนดุจหยกสลัก น้ำหนักส่วนมากพิงอยู่ที่เด็กชาย แสดงให้เห็นถึงความยึดติดของนาง
รูปถ่าย.... แววตาของเย่หวูเฉินเกิดระลอกเล็กน้อย เขายื่นมือหยิบรูปถ่ายจากมือนาง ฉับพลันยิ้มแย้มและกล่าวอย่างอ่อนโยน “คนนี้คือเจ้า และอีกคนคือข้า ใช่ไหม?”
หญิงสาวพยักหน้า มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ทว่านางแสดงสีหน้าแห่งความสุขได้ไม่ทันไร น้ำตาก็ร่วงไหลจากดวงตาที่สั่นสะท้าน
นี่คือเขา ไม่มีทางผิดพลาด.... พลังนี้มีเพียงสองคนในโลกที่ครอบครองอยู่ หนึ่งคือพ่อของเขา และอีกหนึ่งคือเขาเอง นอกจากพวกเขาสองพ่อลูกย่อมไม่มีบุคคลที่สามอีก แยกจากกันนานกว่า 13 ปี ในที่สุด นางก็ได้พบกับเขาอีกครั้ง ด้วยการเปลี่ยนผันของกาลเวลา นางได้เติบโตขึ้น เขาเองก็โตขึ้นเช่นกัน กลายเป็นผู้ใหญ่ดูภาคภูมิ แต่แววตาล้ำลึกน่าลุ่มหลงนั้นยังคงไม่เปลี่ยนไป มีเพียงเฉพาะเขาเท่านั้น ที่ส่งความรู้สึกนี้จากสายตามาสู่นางได้ นางจำภาพเมื่อ 13 ปีก่อนได้ดี จดจำได้ทุกเรื่องราว ทุกถ้อยคำที่เขากล่าวกับนาง....
เช่นเดียวกับความรู้สึกในตอนนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถส่งผ่านมาสู่นาง
“พี่เซียว ท่านยังจำได้ไหม.... ตอนที่ข้าเกิดมา ท่านกับพ่อแม่มาเยี่ยมครอบครัวข้า ตอนนั้น ท่านพ่อบอกว่า นอกจากท่านไม่ต้องการข้าเท่านั้น ตัวข้าชั่วชีวิตสามารถแต่งงานได้เพียงท่านเท่านั้น....”
“..........”
พี่เซียว....
เซียว....
นี่คือชื่อของข้างั้นหรือ?
จากนั้นหญิงสาวโยนร่างตัวเองเข้าไปในอ้อมอกเขา หัวไหล่สั่นสะท้าน ร้องไห้อย่างเงียบงัน หญิงสาวที่สังหารผู้คนหลายร้อยชีวิตโดยไม่ไยดี ทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนแทบหัวใจวาย ยามนี้กลับร้องไห้ปลดปล่อยน้ำตาดุจหญิงสาวธรรมดาที่ได้รับสัมผัสอันอบอุ่น เย่หวูเฉินชะงักสองมือกลางอากาศ ไม่ทราบว่าตนสมควรกอดนางหรือไม่
ชื่อนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด หัวใจสั่นไหวอย่างรุนแรง จากถ้อยคำของนาง ราวกับว่านางมาที่นี่เพื่อตามหาเขา
ในที่สุด เขาก็โอบแขนทั้งสองข้อง กอดนางไว้อย่างอ่อนโยน หลับตาลงสัมผัสความรู้สึกอยู่ในความมืด
“บอกข้าสิ ข้าชื่ออะไร” เย่หวูเฉินกระซิบที่ข้างหูนาง
“ท่านเรียกว่าหลงเซียว.... ท่านหลับไปนานกว่าสิบปี.... จนลืมอดีตไปแล้วใช่ไหม?” หญิงสาวสะอื้นเบาๆ เงยศีรษะเล็กๆขึ้น มองดวงตากระจ่างใสของเขาด้วยสายตาที่พร่ามัวด้วยน้ำใส
“ใช่ ตั้งแต่ข้าตื่นขึ้นมา ข้าก็จำไม่ได้ว่าข้าเป็นใคร.... บอกข้าสิ ข้าเป็นใคร พ่อแม่ของข้าเป็นใคร เหตุใดข้าถึงมาอยู่ที่นี่ เจ้าต้องรู้แน่ๆใช่ไหม?” ในน้ำเสียงนุ่มนวลของเย่หวูเฉิน แฝงความร้อนรนที่ไม่อาจปิดบัง
เซียวรั่วมองยังนัยน์ตาเขา ทว่ากลับส่ายศีรษะ “ไม่ยุติธรรมต่อพี่เซียวแล้ว ข้าบอกท่านไม่ได้”
“........”
“พ่อของท่าน รวมทั้งท่านป้าหลิวลี่บอกกับข้าว่า ชีวิตของท่าน อดีตของท่าน ท่านจะต้องอาศัยพลังของตัวเองเพื่อนำมันกลับมา ไม่อย่างนั้น มันมีแต่จะทำให้ท่านสูญเสียจิตใจ.... เป็นความคิดที่คอยขัดขวางฝีเท้าของท่าน.... พ่อของท่านยังบอกอีกว่า หากท่านไม่อาจพึ่งพาพลังตัวเองเพื่อฟื้นฟูความทรงจำ.... ท่านก็ไม่คู่ควรเป็นบุตรชายของเขา” เซียวรั่วกล่าวอย่างอ่อนโยน
เย่หวูเฉินเคลื่อนสายตามองบนฟ้า สลักทุกคำพูดของเซียวรั่วไว้ในใจ ใครเป็นพ่อของเขา? เขาไม่รู้ มีเพียงภาพเงาจางๆในหัวใจ และเขาไม่อาจจดจำใบหน้าของพ่อตัวเองได้ แต่ความรู้สึกอันเลือนรางนั้นบอกว่า ตัวเขาในอดีตยึดติดกับพ่อมาก.... และพ่อเป็นตัวตนดุจขุนเขาต่อหน้าคนธรรมดา
“พวกท่านกล่าวได้ถูกต้องแล้ว” เย่หวูเฉินกล่าวพร้อมเผยรอยยิ้มบาง “แล้วทำไมเจ้าถึงมาตามหาข้าล่ะ?”
“เพราะข้าอยากพบท่าน และนำของสิ่งหนึ่งที่เป็นของท่านมามอบให้”
“สิ่งของๆข้า?”
เซียวรั่วแยกตัวเองออกจากเขา ปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้า “เพื่อที่จะได้มาพบท่านอีกครั้ง ข้ารอคอยอย่างทรมานปีแล้วปีเล่า ในที่สุด ท่านป้าหลิวลี่ก็สามารถเปิดใช้ประตูเขตแดนสวรรค์ สามารถมาที่นี่ชั่วคราวด้วยพลังมิติของนาง แต่ประตูมิตินี้สามารถมาได้เพียงคนเดียว.... พ่อของท่านไม่อาจมาพบกับท่านได้ แม่ของท่านไม่เหลือพลัง การมาที่นี่ลำพังย่อมมีอันตรายมาก ดังนั้น จึงเป็นข้าที่มาที่นี่.... พี่เซียว ในที่สุดข้าก็ได้พบท่านแล้ว”
เซียวรั่วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า จากนั้นนำของสิ่งหนึ่งออกมา มันมีขนาดประมาณฝ่ามือ เย่หวูเฉินจับจ้องดวงตา เพียงปราดตาแรกก็ต้องตะลึง
กลายเป็นว่ามันคือ.... เต่าน้อย!
ไม่ใช่ มันเป็นบางสิ่งที่คล้ายเต่า แต่ไม่ใช่เต่า มีขนาดประมาณฝ่ามือ ทั่วทั้งตัวเป็นสีเหลือง ส่วนของกระดองเป็นสีดำ ขาทั้งสี่ขนาดปกติ แต่ลำคอยาวกว่าเต่าทั่วไป ดูเหมือนคองูเสียมากกว่า เมื่อเซียวรั่วนำมันออกมาจากกระเป๋า มันก็ยืดคอออกจากระดอง กลิ้งดวงตาเล็กๆมองที่เย่หวูเฉิน จากนั้นทันใด ดวงตามันเป็นประกายเจิดจ้า พยายามตะกายร่างออกจากฝ่ามือของเซียวรั่ว
นี่มัน....
“พี่เซียว มีเพียงให้มันติดตามข้างกายท่านเท่านั้น พลังของมันจึงจะเติบโตขึ้นได้เร็วที่สุด มันจะต้องช่วยท่านได้มากแน่” เซียวรั่ววางเต่าน้อยลงบนมือของเย่หวูเฉิน เต่าน้อยตัวนั้นกลายเป็นเชื่องต่อมือของเย่หวูเฉินทันที แม้ว่าจะแยกจากกันนานถึง 13 ปี แต่ไหนเลยมันจะจำกลิ่นของเขาผิดพลาด
“มันคือ?”
“พี่เซียว ข้าต้องไปแล้ว” เซียวรั่วมองยังใบหน้าเขา น้ำตาหลั่งไหลด้วยความไม่เต็มใจและคิดถึง
“จะไปแล้ว?” เย่หวูเฉินสะดุ้งเฮือก ผละมือออกไปจนเต่าน้อยร่วงลงทันที มันตกใส่เท้าของเย่หวูเฉินและกลิ้งลงหงายท้องขึ้นฟ้า ตะกายเท้าเจ็บปวดในความไม่ยุติธรรม เย่หวูเฉินคว้ามือสองข้างบนไหล่ของเซียวรั่ว เอ่ยถามอย่างร้อนรน “เจ้าจะไปไหน?”
“กลับไป กลับไปยังโลก.... เวลาของข้าใกล้หมดแล้ว เดิมทีข้าคิดว่าคงไม่ได้เจอท่าน ไม่คิดไม่ฝันว่าช่วงเวลาสุดท้ายข้าจะได้พบกับพี่เซียว ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลายอดเยี่ยมเพียงสั้นๆก็ตาม” เซียวรั่วร้องตอบ
“.....ไม่กลับไม่ได้เหรอ?” เย่หวูเฉินยังมีเรื่องมากมายที่อยากถาม นางคือคนที่มาจากโลกใบเดียวกันกับเขา ไหนเลยเขาจะยอมให้นางจากไปทั้งแบบนี้ เขารู้ว่านางเองก็ไม่ได้อยากกลับไปเช่นกัน แต่เพราะเหตุผลบางอย่างทำให้นางต้องกลับไป
“พลังที่ก้าวข้ามห้วงมิติได้มีเวลาจำกัดอย่างมาก แต่ละห้วงมิติไม่อาจประสานเข้าด้วยกัน มันคือกฎของโกลาหล หากข้าไม่กลับไป ไม่เพียงข้าจะไม่สามารถกลับไปได้อีก แม้แต่ตัวข้ายังจะหายไปด้วย เพราะนั่นคือการฝ่าฝืนกฎของโกลาหล.... อย่างไรเสีย ท่านลุงฟงก็เป็นราชันโกลาหลของโลกนั้น ไม่ใช่ราชันโกลาหลแห่งนี้” เซียวรั่วกล่าวอย่างอ่อนโยน เย่หวูเฉินดูคล้ายสับสน ราวกับเข้าใจได้เพียงบางส่วน “นี่เป็นนาทีสุดท้ายของข้า.... ข้าต้องไปแล้ว”
โชคชะตาคือสิ่งมหัศจรรย์ เมื่อคนผู้หนึ่งมาหาด้วยความคาดหวัง เขากลับผิดหวังและได้รับมันคืนในช่วงเวลาสุดท้าย ไม่กี่นาทีก่อนที่เซียวรั่วจะต้องกลับไป ในที่สุดนางก็ได้พบเขา ทว่าเป็นการพบกันเพียงเพื่อรีบจากลา ทำให้ไม่ทราบว่าสมควรขอบคุณหรือโกรธเคือง
หนึ่งนาที เป็นหนึ่งนาทีสุดท้าย หากไม่ใช่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย ไหนเลยนางจะยอมจากไป
ในมือของเซียวรั่วปรากฎวงแหวนขนาดใหญ่ นี่ไม่ใช่วงแหวนธรรมดา แต่เป็นวงแหวนอักขระประหลาด เย่หวูเฉินมองดูและรู้ว่านี่คือหนึ่งในกฎกลายสภาพเป็นจริง ใจกลางของวงแหวนปลดปล่อยแสงสีเหลือง แสงสีเหลืองค่อยๆหมุนวนเร็วขึ้น เป็นสัญญาณเตือนว่าอีกไม่ช้ามันจะหายไป เย่หวูเฉินสัมผัสได้ว่าในแสงเหลืองจางๆนี้ เป็นทั้งพลังมิติที่เขารู้จัก และไม่ใช่พลังมิติในขณะเดียวกัน
เซียวรั่วอาศัยมันมายังโลกใบนี้ และอาศัยมันเพื่อกลับไป
“เจ้าจะกลับมาอีกเมื่อไหร่” เย่หวูเฉินถามเสียงแผ่วเบา
“ข้าไม่รู้ บางทีอาจไม่นาน บางทีอาจนานมาก บางทีอาจไม่ใช่ข้าที่กลับมา แต่เป็นท่านที่กลับไป.... พี่เซียว ข้าจะรอคอยท่านอยู่เสมอ.... ทุกคนกำลังรอท่านอยู่ รอให้ท่านกลับไปด้วยพลังของตัวเอง”
เย่หวูเฉิน “........”
“การข้ามห้วงมิติมายังโลกใบนี้ ไม่ได้อาศัยเฉพาะพลังมิติเพียงอย่างเดียว เพราะนี่คือโกลาหลสองแห่งที่แตกต่างกัน โกลาหลทั้งสองไม่อาจเชื่อมต่อกันได้ เมื่อใดที่ทำลายกฎเกณฑ์นี้ย่อมมีผลกระทบตามมา แต่ครั้งนี้ การปรากฎตัวในห้วงมิติที่ต่างกันกลับมิได้มีผลกระทบใดๆ ผู้ที่บรรลุพลังปานนี้ได้ ทั้งโลกมีเพียงพ่อของท่านเท่านั้น” เซียวรั่วย่อกายลง หยิบเต่าน้อยขึ้นมาและยื่นให้เย่หวูเฉินที่จ้องมองอย่างว่างเปล่า “แล้วอีกอย่าง มีเพียงเลือดของท่านเท่านั้น ที่สามารถทำให้มันดำรงอยู่ที่นี่ได้ มันอาจใช้เวลาเติบโตนาน 30 ล้านปีหรือมากกว่านั้น แต่หากมันติดตามพี่เซียว บางทีเวลาสามปีก็อาจเพียงพอแล้ว.... ข้า ไปก่อนนะ”
